ଗୋପୀଭାଷା

ରୂପ ଦେଖିବାକୁ ତ ସମସ୍ତ ଜନ ପରି

।

ନାମକୁ ପରଚେ ଘଟ ଏକ ଏକ କରି

॥

ଗୋପୀ ରୂପ ଦେଖି କରି ଶୋକେ ବୁଡ଼ିଥିଲେ

।

ଉଚିତ ଭେଟେଣ ନାମ ପରଚେ ହୋଇଲେ

॥

ଲଳିତା ଉଦ୍ଧବ ବସି ନାମ ଉଚ୍ଚାରିଲେ

।

ରୂପେ ଗଲେ ନାମ ଥିତି ମନେ ଲୟେ କଲେ

॥

ବେଶ ଭୂଷଣ ସେ ହୋଇଲେ ତୋରା

।

ଏହି ସମୟେ ମିଳେ ଶ୍ୟାମ ଗୋରା

॥

ଶିବ ଥାଳରେ ଗରଳ ଭରିଲୁ

।

ବିଷ୍ଣୁ ପ୍ରତିମା ଅନଳେ ଦହିଲୁ

॥

ମୁକୁନ୍ଦ ଦେବ ରାଜୁଷିରେ

।

ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ଚଉଦ ଅଙ୍କରେ

॥

ବେନି ଅଷାତ ସେ ସାଲର

।

ସ୍ୱାମୀ ନବୀନ କଳେବର

॥

ଦ୍ୱିତୀୟା ଆଦି ଶୁକ୍ରବାରେ

।

ଗୁଣ୍ଡିଚା ବିଜୟେ ଠାକୁରେ

॥

ସେ ଦିନ ଏ ଗୀତା ସଂପୁର୍ଣ୍ଣ

।

ଯେ ପୁର ଶାଳିର ଗ୍ରାମେଣ

॥

କଳା ବୋଲାଅ ପତିତ ପାବନ

।

ଗୋପୀନାଥ ନାମ ବିଖ୍ୟାତ ପୁଣ

॥

ଆରତ ହୋଇଣ ସର୍ବ ତରୁଣୀ

।

କୃଷ୍ଣ ଲୋଡ଼ିଲୁ ସେହି ବନେ ପୁଣି

॥

ବହୁତ ବେଳରେ ହୋଇଲେ ଦେଖା

।

କାନି ପଣନ୍ତରେ ବାନ୍ଧି ରାଧିକା

॥

ଏମନ୍ତ ବୋଲି ଠାକୁରାଣୀ

।

ଅନଳେ ବାନ୍ଧିଲୋକ ଆଣି

॥

ସଙ୍ଗତେ ଘେନି ଗୋପୀବୃନ୍ଦ

।

ହସି ଚାହାନ୍ତି ମନ୍ଦ ମନ୍ଦ

॥

୪-

ଆନନ୍ଦ ଚିନ୍ମୟରସ ପ୍ରତିଭାବତାଭସ୍ତାଭିର୍ଯ୍ୟ ଏଷ ନିଜରୂପତୟାଃ କଳାଭଃ ।

ଗୋଲକ ଏବଂ ନିବସତ୍ୟଖିଳାମୂରତୋ ଗୋବିନ୍ଦମାଦିପୁରୁଷଂ ତମହଂ ରକାମି ।

-ବ୍ରହ୍ମସଂହିତା-୪୧

୫-

ଲକ୍ଷ୍ମୀସହସ୍ର ଶତସମ୍ଭ୍ରମସେବ୍ୟମାନମ୍

-ବ୍ରହ୍ମସଂହିତା-୩୩

୬-

ଯେଽସୌ ଗୋଷୁ ତିଷ୍ଠତି ।

ଯୋଽସୌ ଗୋପାନ୍ ପାଳୟିତ..ସ ବୋହି ସ୍ୱାମୀ ଭବତି ।

୭-

ସ ଗୋପାନ୍ ଜୀବାତ୍ମକୁଭେଜ ସୃଷ୍ଟିପର୍ଯ୍ୟନ୍ତମାଲାକି ।

ସ ଗୋପାଳ ହ୍ୟୋମ୍ । ତତ୍ ସତ୍ ସୋଽହମ୍ ।

ପରଂବ୍ରହ୍ମ କୃଷ୍ଣାତ୍ମକୋ ନିତ୍ୟାନନ୍ଦୈକ୍ୟ ସ୍ୱରୂପଃ ସୋଽହମ୍ ।

କ-

ଭଗବାନଜପି ତା ରାତ୍ରୀଃ ଶରଦୋତଫୁଲମଲ୍ଲିକାଃ

।

ବୀକ୍ଷ୍ୟରନ୍ତୁ ମନଶ୍ଚକ୍ରେ ଯୋଗମାୟାମୁପାଶ୍ରିତଃ

॥

-୧୦-୨୧-୧

ଖ-

ଅନ୍ତର୍ଗୃହତାଃ କାଶ୍ଚିଦ୍ୱୋପ୍ୟୋଽଲବ୍ଧବିନିର୍ଗମାଃ

।

କୃଷ୍ଣ ତତ୍ତାବନାଯୁକ୍ତା ଦଧ୍ୟୁର୍ମିଳିରଲୋଚନାଃ

॥

-୧୦-୨୯-୯

ଗ-

ତ୍ୱମେବ ପରମାତ୍ମନଂ ଜାରବୁଦ୍ଧ୍ୟାପି ସଙ୍ଗତାଃ

।

ଜହୁର୍ଗୁଣମୟଂ ଦେହଂ ସଦ୍ୟଃ ପ୍ରକ୍ଷୀଣବନ୍ଧନାଃ

॥

-୧୦-୨୯-୧୧

ଘ-

କୃଷ୍ଣଂ ବିଦୂଃ ପରଂକାନ୍ତାଂ ନତୁ ବ୍ରହ୍ମଚୟା ମୁନେ

।

ଗୁଣ ପ୍ରବାହୋପରମ ସ୍ତାସାଂ ଗୁଣାଧିୟାଂ କଥମ୍‌

॥

ଙ-

ଉକ୍ତଂ ପୁରସ୍ତାଦେତତ୍ତେ ଚୈଦ୍ୟଃ ସିଦ୍ଧିଂ ଯଥା ଗତଃ

।

ହିଷନ୍ନପି ହୃଷୀକେଶଂ କିମୂତାଡ଼ୋକ୍ଷଜପ୍ରିୟାଃ

॥

ଚ-

ନଚୈବ ବିସ୍ମୟ କାର୍ଯୋ ଭବତା ଭଗବତ୍ୟନେ

।

ଯୋଗେଶ୍ୱରେଶ୍ୱରେ କୃଷ୍ଣେ ଯତ ଏତଦ୍‌ ବିମୂଚ୍ୟତେ

॥

ଛ-

ପ୍ରତିଯାତ ବ୍ରଜଂ ନେହ ସ୍ପେୟଂ ସ୍ତ୍ରୀଭିଃ ସୁମଧ୍ୟମାଃ

॥

ଭର୍ତ୍ତୁଃ ଶୁଶ୍ରୂଷଣଂ ସ୍ତ୍ରୀଣାଂ ପରୋଧର୍ମୋ ହ୍ୟମାୟୟା

॥

ତଦ୍‌ବନ୍ଧୁନାଂ ଚ କଲ୍ୟାଣ୍ୟଃ ପ୍ରଜାନାଂ ଚାନୁପୋଷଣମ୍‌

॥

ଜ-

ଅସ୍ୱର୍ଗ୍ୟମପଶମ୍ୟଂଚ ଫଲ୍ଗୁକୃଚ୍ଛ୍ରଂ ଭୟାବହଂ

।

ଜଗୁପିତଂ ଚ ସର୍ବନଔପପତ୍ୟଂ କୂଳସ୍ତ୍ରୀୟାଃ

॥

ଝ-

ଶ୍ରବଣା ଦର୍ଶନାନ୍ଧ୍ୟାନାନ୍ନୟି ହବୋଽନୁକୀର୍ତ୍ତନାତ୍‌

।

ନ ତଥା ସଂନିକର୍ଷେଣ ପ୍ରତିଯାତ ତତୋଗୃହମ୍‌

॥

ଞ-

ମୈବଂ ବିଭୋଽର୍ହତି ଭବାନ୍‌ ଗଦିତୁଂ ନୃଶଂସଂ

।

ସନ୍ତ୍ୟଜ୍ୟ ସର୍ବ ବିଷୟାଂସ୍ତବ ପାଦମୂଳମ୍‌

॥

ଭକ୍ତା ଭଜସ୍ୱ ଦୂରବିଗ୍ରହ ମା ତ୍ୟଜାସ୍ମାନ୍‌

।

ଦେବୋ ଯଥାଦିପୁରୂଷୋ ଭଜତେ ମୂମୂକ୍ଷୂନ୍‌

॥

ଟ-

ପ୍ରେଷ୍ଠୋଭବାଂସ୍ତନୂଚତାଂ କିଳ ବନ୍ଧରାତ୍ମା

॥

-୧୦-୨୯-୩୨

ଠ-

ପତିସୂତାଦିଭିରାର୍ତ୍ତିଦୈଃ କତମ୍‌

॥

-୧୦-୨୯-୩୩

ଡ-

ଚିତ୍ତଂ ସୁଖେନ ଭବତାପହୃତଂ

॥

-୧୦-୨୯-୩୪

ଢ-

ନୋଚେଦ୍‌ବୟଂ ବିରହଜାଗ୍ନ୍ୟୁପପୁକ୍ତାଦେହା

।

ଧ୍ୟାନେନଯାମ ପଦୟୋଃ ପଦବୀଂ ସଖେ ତେ

॥

-୧୦-୨୯-୩୫

ଣ-

ଇତି ବିକ୍ଳବିତଂ ତାସାଂ ଶ୍ରୁତ୍ୱା ଯୋଗେଶ୍ୱରେଶ୍ୱରଃ

।

ପ୍ରହସ୍ୟ ସଦୟଂ ଗୋପୀରାତ୍ମାରାମୋଽପ୍ୟରୀରାମତ୍‌

॥

-୧୦-୨୯-୪୨

ତ-

ତାସାଂ ତତ୍‌ସୌଭଗମଦଂ ବୀକ୍ଷ୍ୟମାନଂଚ କେଶବଃ

।

ପ୍ରଶମାୟ ପ୍ରସାଦାୟ ତତ୍ତ୍ରୌବାନ୍ତରଧୀୟତ

॥

-୧୦-୨୯-୪୮

ଥ-

ରେମେ ତୟା ଚାତ୍ମରତ ଆତ୍ମାରାମୋଽପ୍ୟଖଣ୍ଡିତଃ

।

କାମିନାଂ ଦର୍ଶୟନ୍‌ ଦୈନ୍ୟଂ ସ୍ତ୍ରୀଣାଂ ଚୈବ ଦୂରାତ୍ମତୋମ୍‌

॥

-୧୦-୩୦-୩୪

ଦ-

ତନ୍ତୋପବିଷ୍ଟୋ ଭଗବାନ୍‌ ସଈଶ୍ୱରୋ

।

ଯୋଗେଶ୍ୱରାନ୍ତର୍ହୃଦି କଳ୍ପିତାସନଃ

॥

-୧୦-୩୨-୧୪

ଧ-

ଯୋଗେଶ୍ୱରେଣ କୃଷ୍ଣେନ ତାସାଂ ମଧ୍ୟେ ଦ୍ୱୟୋର୍ଦ୍ୱୟୋଃ

।

ପ୍ରବିଷ୍ଟେନ ଗୃହୀତାନାଂ କଣ୍ଠେ ପୁନିକଟଂ ସ୍ତ୍ରିୟଃ

॥

-୧୦-୩୩ -୩

ନ-

କ୍ୟଦ୍ୱା ତାବନ୍ତମାତ୍ମାନଂ ଯାବତୀର୍ଗୋପଯୋଷିତଃ

।

ରେମେ ସ ଭଗବାଂସ୍ତାରିରାତ୍ମାରାମୋଽପି ଲୀଳୟା

॥

-୧୦-୩୩-୨୦

ପ-

ସିଷେବ ଆତ୍ମନ୍ୟବରୁଦ୍ଧ ସୌରତଃ ଇତ୍ୟାଦି

॥

-୧୦-୩୩ -୨୬

ଫ-

ସ କଥଂ ଧର୍ମସେତୁନାଂ ବକ୍ତା କର୍ତ୍ତାଭିରକ୍ଷିତା

।

ପଅତୀପମାବରଦ୍‌ ବ୍ରହ୍ମନ୍‌ ପରଦାରାଭିମର୍କ୍ଷଣମ୍‌

॥

-୧୦-୩୩-୨୮

ବ-

ଧର୍ମ ବ୍ୟତିକ୍ରମୋ ଦୃଷ୍ଟ ଈଶ୍ୱରାଣାଂଚ ସାହସମ୍‌

।

ତେଜୀୟସାଂ ନ ଦୋଷାୟ ବହ୍ନେଃ ସର୍ବଭୂଜୋ ଯଥା

॥

-୧୦-୩୩-୩୦

ଭ-

କିମୂତାଖିଳ ସତ୍ତ୍ୱାନାଂ ତିର୍ଯ୍ୟଙ୍‌ମର୍ତ୍ତ୍ୟଦିଚୌକପାମ୍‌

।

ଈଶିତୁଶ୍ଚେଶିତବ୍ୟାନାଂ କୁଶଳାକୁଶଳାନ୍ୱୟଃ

॥

-୧୦-୩୩-୩୪

ମ-

ଯତ୍‌ପାଦପଙ୍କଜପରାଗନିଷେର୍ବତୃପ୍ତା

।

ଯୋଗପ୍ରଭାବବିଧୂତାଖିଳ କର୍ମବନ୍ଧାଃ

॥

ସ୍ୱୈରଂ ଚରନ୍ତି ମୂନୟୋଽପି ନ ନହ୍ୟମାନାସ୍ତ

।

ସ୍ୟେଚ୍ଛୟାତ୍ତବପୁଷ କୃତ ଏବ ବନ୍ଧଃ

॥

-୧୦-୩୩-୩୫

ୟେକ ଗୋପୀୟେ ବୋଇଲା ମିତଣି

।

ସେ ଗୋ ବଡ଼ ମାୟାବୀ ଚକ୍ରପାଣି

॥

ଦିନେ ଗୋଗୋଷ୍ଠେ ରହିଲେ ଗୋପାଳ

।

ଚୋର ରୂପ ଧଇଲେ ନନ୍ଦବାଳ

॥

ନିଶାକାଳେ ମୋ ପୁରକୁ ଅଇଲେ

।

ଦହି ଦୁଧ ସର ସବୁ ଖାଇଲେ

॥

ଶାଶୁ ପଣନ୍ତ ଧରି ଓଟାରଇ

।

ବୋହୂ ଚୋର ବୋଲି ରଡ଼ି ଛାଡ଼ଇ

॥

ଦୀପ ବହନ କରିଣ ଧର ଗୋ

।

ଆମ୍ଭ ଘରେ ପଶିଅଛି ଚୋର ଗୋ

॥

ଯାହା ସଙ୍ଗେ କଲେ ଯଉଁ ପୀରତି

।

ନିଶ୍ଚେ କାଳ ହୋଇଲା ସେହିମତି

॥

ସେ ଗୋ ମରିଥିଲେ ଭଲ ହୁଅନ୍ତା

।

ୟେତେ ଦୁଖ କିମ୍ପା ଦେହ ସହନ୍ତା

॥

ଗଛ ଭାଜିଲା ମାଡ଼ି ନ ପଡ଼ିଲା

।

ପୋଡ଼ୁ ଶଗଡ଼ହିଁ ମାଡ଼ି ନ ଗଲା

॥

ଭୂତ ଉଡ଼ାଇ ନେଇ ନ ଗିଳିଲା

।

ଅଜଗର ପେଟରୁ ମୁକୁଳିଲା

॥

କାଳୀ ତଂସିଲେ ଯାଇଥାନ୍ତା ସରି

।

ଆମ୍ଭେ ମରନ୍ତୁ ୟେତେ କିମ୍ପା ଭାଳି

॥

ତାଙ୍କୁ କେମନ୍ତ କରି ମୁରୁଛିବା

।

ଅଗ୍ନି କୁଢ଼ାଇ ଭିତରେ ପଶିବା

॥

ପୋଡ଼ୁ ପୋଡ଼ୁ ଏ ଜୀବନ ଲେଛିବା

।

ଡେଇଁ ଯମୁନା ଜଳରେ ଝାସିବା

॥

ତାର ଉପରେ ପଛେ କଥା ଥାଉ

।

ପରମାନନ୍ଦ ଲାଗି ଦେହ ଯାଉ

॥

ୟେକ ଗୋପୀ ବୋଇଲା ନୋହେ କିଛି

।

ମୋତେ ଭଲ ବୁଦ୍ଧିୟେ ଦିଶୁଅଛି

॥

ଗୋପପୁରଯାକ ରୁଣ୍ଡ ହୋଇବା

।

କରେ କାଉଁରୀ ନଉଡ଼ି ଧରିବା

॥

ମଧୁପୁରକୁ ବୋଲି ଯିବା ଧାଇଁ

।

ଯାଇଁ କଟକେ ପଶିବା ଧଂସାଇ

॥

ତାଙ୍କ ସନ୍ନିଧେ ହୋଇବା ପ୍ରବେଶ

।

ତାଙ୍କୁ ବୋଲିବା କୃଷ୍ଣ ଗୋପେ ଆସ

॥

ଯେବେ ନ ଗଡ଼ିବେ ମଧୁଯୁବତୀ

।

ଗୋଳ କରି ଆଣିମା ଶିରୀପତି

॥

ସଭା କଲେ ଲୋକେ ନ ବୋଲିବେ କି

।

ଗୋପୀନାଥଙ୍କୁ ଗୋପୀ ନ ନେବେ କି

॥

ମଥୁରାପୁର ଶୋଭା ଦିଶେ ଭଲେ

।

କୁବୁଜା ସୁନ୍ଦର ହେବାରୁ ଇଲେ

॥

ଲିମ୍ୱବୃକ୍ଷ ହେଲେ ଗୋପ ତରୁଣୀ

।

ନନ୍ଦଯଶୋଦା ଗୋ କୋଚିଲା ପାଣି

॥

ଗୋଧବ ବାଛୁରୀ ବରେହା ହେଲେ

।

ଦୁଧ ଲବଣୀ ଲୁଣି ପାଣି ତୁଲେ

॥

ବଉଳ ଅୟେଁଳା ସେ ନାଗେଶ୍ୱର

।

ଫୁଟିଣ ତଳେ ପଡ଼ିଲେ ସକଳ

॥

ଯମୁନା ଥରେ ଯିବାକୁ ନୋହିଲା

।

ଝୁରନ୍ତେ ଦେହରୁ ରକତ ଗଲା

॥

ହସ୍ତରୁ କଙ୍କଣ ପଡ଼ିଲା ଗଳି

।

ଗୋଡ଼ ପାହୁଡ଼ ଶବଦ ନ କରି

॥

ଦେହରେ ଲୁଗା ଯେ ଗରୁ ହୋଇଲା

।

ତରୁ ଉପୁଡ଼ି ଯେସନେ ପଡ଼ିଲା

॥

ସେହିରୂପେ ହେଲୁ ଗୋପ ସୁନ୍ଦରୀ

।

ରାତ୍ରଦିବସ ନ ସରଇ ଝୁରି

॥

କେଣେ ଗଲେ କାହିଁ ପୁଣି ଦେଖିବା

।

ଯୁବା ସମୟ କେମନ୍ତେ ଧରିବା

॥

ତାହା ଶୁଣି ୟେକ ଗୋପୀୟେ କହି

।

ଆରତ ହେଲେ କି ହୋଇବ ସହି

॥

କ୍ଷୀର ଆଉଟିଣ ଦଧି ବସାଇ

।

ବିଷ ଆମ୍ୱିଳ ରସ ତହିଁ ଦେଇ

॥

ଖୁଆ ଦଣ୍ଡ ଘେନି ମନ୍ଥିଲେ ପୁଣ

।

ଲବଣୀ ଯେସନେ ଉପୁଜେ ଜାଣ

॥

ସେହିରୂପେ କଥା ହେଇଲା ଆସି

।

ବାଛି ଘେନିଗଲେ ମଥୁରାବାସୀ

॥

ତାହା ଶୁଣି ଏକ ଗୋପୀ ବୋଇଲା

।

କଂସ ମାରି ମଥୁରା ରାଜା ହେଲା

॥

ଥିଲା ଶବରଣୀ ହାଥେ ମାଣିକ

।

ତାହା ଚିହ୍ନି ଘେନିଗଲା ଗୁଣିକ

॥

ଯେହ୍ନେ ଶାମୁକୁ ବାହାର ମୁକୁତା

।

କାଳେ ଭୋଗ କଲେ ତାହା ଦେବତା

॥

କାଳସର୍ପ ସଙ୍ଗେ ବିଶ୍ୱାସ ହେଲେ ।

।

ସେ କି ଖାଇଲେ ନ ମରିବା ଭଲେ

॥

ଦୁଧ ଗୁଡ଼ ନେଇ ଲିମ୍ୱ ମୂଳରେ ।

।

ଯେତେ ଦେଲେ ପିତା ଯିବ କି ତାରେ

॥

କୁଜନ ଲୋକର ଏମନ୍ତ ରୀତି ।

।

ସୁଜନ ଲୋକର ଶୁଣ ଗୋ ମତି

॥

ଅଯୋଧ୍ୟାଦେଶେ ଭଗୀରଥ ରାଜା ।

।

ତପସ୍ୟା କରି ବୁହାଇଲା ଗଙ୍ଗା

॥

ବଳୀ ଯେ ସତ୍ୟ କରି ଦାନ ଦେଲା ।

।

ପାତାଳପୁରେ ଯାଇଣ ରହିଲା

॥

ଯେଣୁ ରାଜା ପାଳେ ଧର୍ମରେ ପୃଥ୍ୱୀ ।

।

ମଞ୍ଚରୁ ଯାଇଣ ସ୍ୱର୍ଗରେ ଥିତି

॥

ପ୍ରହଲାଦ ମନ ଜାଣିଣ ହରି ।

।

ସ୍ୱର୍ଗପୁରରେ ଇନ୍ଦ୍ର ନେଇ କରି

॥

ଆମେ ଗୋପଗୋରି କି ଦୋଷ କଲୁ ।

।

ସେବା କରି କିମ୍ପା ନିରାଶ ହେଲୁ ।

॥

‘ଆମ୍ଭେ ବିକଳ କି ଜାଣିମେ ସେହୁ

।

ଚନ୍ଦ୍ରକୁ ଯେସନେ ଘୋଟଇ ରାହୁ

॥

ସୂର୍ଯ୍ୟ କୁମୁଦର ଦେଖି ନିରାଶ      

।

ଭ୍ରମର ନ ଯାଏ କେତକୀ ପାଶ

॥

କାଳସର୍ପ ଭୟେ ମଣ୍ଡୁକୀ ପୁଣ      

।

ଦିବସେ ବାହାର ନୋହଇ ଜାଣ

॥

ଗଙ୍ଗାଜଳ ମାଟି କଳଶ ନେଇ      

।

ସୁବର୍ଣ୍ଣ ଝରୀରେ ପୁରୋଇ ପିଇ

॥

ସେହୁ ପୁଣି ହୋଏ ଯେତେକ ଦୃଶ      

।

କେହୁ ହେବ ମାଟି କଳସେ ତୋଷ

॥

ଅନ୍ଧ ହସ୍ତେ ବସ୍ତ୍ର ମୁଦି ଥୋଇଲେ

।

ତାହାକୁ ଲାଗଇ ତିରଣ ତୁଲେ

॥

ସୁବର୍ଣ୍ଣ ପଞ୍ଜୁରୀ ଭିତରେ ପେଚା

।

ରହିଲେ କୋରଡ଼ ସ୍ତନରେ ଏକା

॥

ସେହିରୂପେ ଆମ୍ଭେ ଗୋପଯୁବତୀ

।

ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ବଳିଲେ ମଥୁରା ସତୀ

॥

ତାହା ଶୁଣି ଏକ ଗୋପୀ ବୋଇଲା

।

ହୃଦୟ ସେ କଥାମାନ ଦହିଲା

॥

ନ ଯାଇ କିମ୍ପା ରହିଛି ଜୀବନ

।

ଯେବେ ଛାଡ଼ି ଗଲେ ପରାଣଧନ

॥

ମୟୂର ପ୍ରାୟେ କେ ନାଚିବ ପୁଣି

।

କୋକିଳ ପ୍ରାୟେ କେ କହିବ ବାଣୀ

॥

ବେଶ ଭୂଷଣ କେ ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ଦେବ

।

ବାଳକ ରୂପ କେ ଯୁବା ହୋଇବ

॥

ଲୋଟଣୀ ଛନ୍ଦେ କେ ବାନ୍ଧିବ ଚୂଳ

।

ଢଳି କେ ନାଚିବ ଆମ୍ଭ ସଙ୍ଗର

॥

ମାନ କଲେ କେହୁ ଧରିବ ହସ୍ତ

।

ବେଶ କେ କରିବ ଗଲେଣି ସେ ତ

॥

ସମସ୍ତେ ମିଶି ଫୁଲବେଶ କଲେ

।

ପଞ୍ଚୁବର୍ଣ୍ଣ ବେଶ ତହିଁ ହୋଇଲେ

॥

ଫୁଲର ପାଣ୍ଢୋଇ ଫୁଲ ନେପୁର

।

ଫୁଲ ଝୁଣ୍ଟିଆ ଲଗାଏ ଗୋଡ଼ର

॥

ଫୁଲର ମୁଦି ଅଙ୍ଗୁଷ୍ଠିରେ ଶୋଭା

।

ଫୁଲ ଶାଢ଼ୀ ଗୋଟି ପିନ୍ଧିଲେ ରାଧା

॥

ଫୁଲ କାଞ୍ଚଲା ଶରୀରେଣ ଜଡ଼ି

।

ଫୁଲ ମାଳୀମାନ ଗଳାରେ ପଡ଼ି

॥

ଫୁଲର ଚୁଡ଼ି ଫୁଲ କାଡ଼ ବିଦ

।

ଫୁଲର ବସଣୀ ନୋଥ ସଂପାଦ

॥

ଫୁଲର ଗୁଣା ନାସେ ଶୋହେ ପୁଣି

।

ବାପ ମକଳତୀ ଫୁଲରେ ଜାଣି

॥

ଚନ୍ଦ୍ରଫାସିଆ ଫୁଲରେ ନିବାଡ଼

।

ଫୁଲ ଝରାକାଠି ଜୁଡ଼ା ଉପର

॥

ଫୁଲର ଅଳକା ଫୁଲର ଗଦା

।

ଫୁଲରେ ଭୂଷଣ ହୋଇଲେ ରାଧା

॥

ଫୁଲରେ ଛବି ଗୋଟି ସଜ କରି

।

ଫୁଲରେ ଭୂଷଣ ପତ୍ର କାହାଳି

॥

ଫୁଲର ଆଲଟ ଫୁଲ ବିଞ୍ଚଣୀ

।

ଏମନ୍ତ ବେଶ କରି ତାକୁ ପୁଣି

॥

ଫୁଲବନରୁ ହେଇଲେ ବାହାର

।

ବୃନ୍ଦାବନେ ଯାଇ ମିଳେ ସତ୍ୱର

॥

ଶୁଣି ତିନିଜଣ ମଥୁରା ଗଲେ

।

ଉତ୍ତମ ବେଶ ତିନିଜଣ ହେଲେ

॥

ବଉଦିଆ ଛତା କାନ୍ଧରେ ଅଛି

।

ଖଡ଼ୁ ନୋଳି ହସ୍ତେ ଶୋଭା ପାଉଛି

॥

କୁସୁମ ଛନ୍ଦେ ବାନ୍ଧିଛନ୍ତି ବାଳ

।

ବେକରେ ପଡ଼ିଛି ରଜୁର ହାର

॥

ଅଙ୍ଗୁଷ୍ଠିରେ ପୁଣି ସୁବର୍ଣ୍ଣ ମୁଦି

।

ପଇତା ଉତୁରୀ ହୃଦରେ ଭେଦି

॥

ପାନଖିଲି ମାନ ତୁଣ୍ଡରେ ଅଛି

।

ପାନ ବଟୁଆ ହସ୍ତେ ଧରିଛନ୍ତି

॥

ବେନି ଗୋଡ଼େ ମଖମଲ ପାଣ୍ଢୋଇ

।

କ୍ଷୀରୋଦ୍ର ପିନ୍ଧା ଦୋସଡ଼ା ପିନ୍ଧାଇ

॥

ସଜ ହୋଇଣ ହୋଇଲେ ବାହାର

।

ମଥୁରା ପୁରରେ ମିଳି ସବୁର

॥

ରଜନୀ ଶେଷେ କୃଷ୍ଣ ଗୁଣ ଗୁଣି

।

ଦୂତୀ ବୃନ୍ଦାବତୀ ମିଳିଲେ ପୁଣି

॥

ଦ୍ୱାରେ ଡାକ ଦେଲେ ଉଠିବା ହୋଉ

।

ରାତି ପାହିଲା ଗୋ ସୁଷେଣା ବୋହୂ

॥

ଦେବଥାଳେ ଶଙ୍ଖ ଶବଦ ହେଲା

।

କାକପକ୍ଷୀ ଯେ ଦ୍ୱାରେ ରଡ଼ି ଦେଲା

॥

କୁଳବଧୂଙ୍କର ଭାଙ୍ଗିଲା ନିଦ

।

ବାସି ଆଡ଼କି କଲେ ଉଦବେଗ

॥

ପଲଙ୍କ ଶଯ୍ୟା ଗୋ ବାସି ହୋଇଲା

।

ବେଶ ଭୂଷଣ ମଳିନ ଦିଶିଲା

॥

ଗୋପ ନବରେ ହେଇଲା ଚହଳ

।

ଦଧି ମନ୍ଥନ ଯେସନେ ଉଲଳ

॥

ଗୋଗୋଷ୍ଠୁ ଗୋପାଳମାନେ ଅଇଲେ

।

ଦୁଧସର ଘେନି ଘରେ ମିଳିଲେ

॥

ସକଳ ଜୀବଙ୍କ ଆରମ୍ଭ ଗଲା

।

ପୂର୍ବଦିଗରେ ରଙ୍ଗବର୍ଣ୍ଣ ହେଲା

॥

ଶୁଆସାରି ରାମ ଗୋବିନ୍ଦ ବୋଲି

।

ସୁଜ୍ଞଜନ ଲୋକେ ଗୋବିନ୍ଦ ଭାଳି

॥

ବୃନ୍ଦାବନରେ କୋକିଳ ଶବଦ

।

ପକ୍ଷୀ ଜୀବମାନେ ମନେ ଆନନ୍ଦ

॥

ମଞ୍ଜରୀ ଉଠି ଘରେ ଘରେ ପଶେ

।

ଇନ୍ଦର ଲୁଚିଲେ ଦେଖିଣ ତ୍ରାସେ

॥

ପେଚା ଚଡ଼ାଇ କୋରଡ଼େ ରହିଲେ

।

ସର୍ପ ଭୟରେ ମଣ୍ଡୁକୀ ଲୁଚିଲେ

॥

ଯମୁନା ଜଳ ଗୋ ଦିଶେ ନିର୍ମଳ

।

ସ୍ନାନକୁ ଯିବା ଉଠ ତତକାଳ

॥

ଜୟ ଜୟ ଜଗତ-ନାଥ ହରି

ତୋତେ ଚିନ୍ତିଣ ଭକ୍ତମାନେ ତରି

୧

ମୁଁ ଯେ ସେ ପାଦରେ ମନ ନିବେଶି

ଗୋପୀ-ଭାଷା କହିବାକୁ ଭରସି

୨

ଦିନେ କପିଳାସପୁରେ ପାର୍ବତୀ

ଗୋପୀମାନଙ୍କ କଥା ମନେ ଚିନ୍ତି

୩

ଈଶ୍ୱରଙ୍କୁ ବୋଇଲେ ଶୁଣ ତୁମ୍ଭେ

ଗୋପପୁର କଥା କହି ମୋ ଆଗେ

୪

କୃଷ୍ଣ ତହିଁରେ ରହି ବିହରିଲେ

ଗୋପୀମାନଙ୍କୁ ମାୟାରେ ମୋହିଲେ

୫

ପୁଣି ମଥୁରା କିମ୍ପା ଗଲେ ହରି

ଗୋପୀମାନଙ୍କ ଭାବ ତେଜି କରି

୬

ତହୁଁ ଗୋପୀମାନେ ପୁଣ କି କଲେ

ୟେହା କହ ହେ ପ୍ରାଣନାଥ ! ମୋରେ

୭

ତାହା ଶୁଣିଣ ଇଶ୍ୱର କହିଲେ

କଂସ ମାରିବା ପାଇଁ ଜାତ ହେଲେ

୮

ନନ୍ଦଘରେ ରହିଲେ ବେଣୁପାଣି

ପୂର୍ବଭାଗ୍ୟରେ ଗୋପୀମାନେ ପୁଣି

୯

ତୁମ୍ଭେ ଶୁଣ ଗୋ ଭାଗବତି ! ପୁଣି

ମୋତେ ପୂଜନ୍ତି ନିତ୍ୟେ ଗୋପୀଗଣ

୧୦

ନିତ୍ୟେ ଯମୁନା ତଟେ ସ୍ନାନ କରି

ତହିଁ ପୂଜନ୍ତି ବାଲୁଙ୍କା ଗଉରୀ

୧୧

ଫୁଲ ଚନ୍ଦନ ସିନ୍ଦୂର ଦେଇଣ

ବର ମାଗନ୍ତି ନାରାୟଣ ପୁଣ

୧୨

ଦିନେ ପ୍ରସନ୍ନ ହୋଲି ମୁଁ ତାହାଙ୍କୁ

ତୁମ୍ଭେ ପାଇବଟି ନନ୍ଦ ପୁଅଙ୍କୁ

୧୩

ସ୍ଵୟଂ ନାରାୟଣ ଜାତ ହୋଇବେ

ତୁମ୍ଭମାନଙ୍କୁ ଘେନି ବିହରିବେ

୧୪

ତୁମ୍ଭେ ତାଙ୍କରେ ଭଗତି ହୋଇବ

ସେ ଯେ ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ ରମିବେ ମାଧବ

୧୫

ତାହା ଶୁଣି ସର୍ବ ଗୋପୀ ଚଳିଲେ

ଯାଇଁ ଯେ ଯାହା ମନ୍ଦିରେ ମିଳିଲେ

୧୬

କୃଷ୍ଣ ବସୁଦେବ ଘରେ ଜନମ

ଡରି କଂସକୁ ଗୋପେ ଗଲେ ପୁଣ

୧୭

ନନ୍ଦଘରେ ବଢ଼ିଲେ ଦେବ ହରି

ଦେଖି ସନ୍ତୋଷ ହେଲେ ଗୋପନାରୀ

୧୮

କଂସ ଶୁଣିଲା ଗୋପରୁରେ ହରି

ମୋତେ ମାରିବେ ବୋଲି ଅବତରି

୧୯

ଗୋପପୁରକୁ ଡରିଣ ନ ଯାଏ

ଶାପ ପାଇଛି ଗଲେ ହେବ କ୍ଷୟେ

୨୦

ସେ ଯେ ବିଚାର କରିଣ ମନରେ

ଯେତେ ଅସୁର ଥିଲେ ତା ସଙ୍ଗରେ

୨୧

ରାମ ଗୋବିନ୍ଦ ମାରରେ ବୋଇଲା

ଶୁଣି ପୂତନା ଅସୁର ଧାଇଁଲା

୨୨

ଗୋପେ ପ୍ରବେଶ ହୋଇଲା ଅସୁରୀ

କ୍ଷୀର ଦିଅନ୍ତେ ମଲା ରାବ କରି

୨୩

ତହୁଁ ଶକଟା ପ୍ରବେଶ ହୋଇଲା

ପାଦ ବାଜନ୍ତେ ସେହୁ ନାଶ ଗଲା

୨୪

ଯେତେ ଅସୁର ଅଇଲେ ଗୋପକୁ

କୃଷ୍ଣ ନାଶ କଲେ ସର୍ବ ରିପୁକୁ

୨୫

ବଛା ବାଳକ ଘେନି କରେ ଲୀଳା

ବୃନ୍ଦାବନରେ କରେ ନାନା ଖେଳା

୨୬

ଏହିରୂପେ ଗୋପେ ଅଷ୍ଟ ବରଷ

ଗୋପୀମାନଙ୍କୁ ଘେନି ନନ୍ଦଶିଷ

୨୭

ରାତ୍ର ଦିବସେ ବିହାର କରନ୍ତି

କୃଷ୍ଣ ବିନୁ ସେ ଅନ୍ୟ ନ ଜାଣନ୍ତି

୨୮

କଂସ ମାରିବ ବୋଲି ବିଚାରିଲା

ଛନ୍ଦ କରିଣ କଥା ଭିଆଇଲା

୨୯

ଧନୁଯାତ୍ରାୟେ ଉଚ୍ଛବ କରିଣ

ବେଶ କରି ଶରାସନ ରଖିଣ

୩୦

ସର୍ବ ପୁରେ ଘୋଷଣ ଦିଆଇଲା

ରାଜାମାନଙ୍କୁ ଡକାଇ ଆଣିଲା

୩୧

ଦ୍ୱାରେ କୁବଳୟା ଗଜ ଜଗାଇ

ମାଲ ରଙ୍ଗ-ସଭାତଳେ ରଖାଇ

୩୨

ଛୟାଣୋଇ ସସ୍ର ମଞ୍ଚା ସଜାଡ଼ି

ରାଜାମାନେ ବସିଲେ ଆସି କରି

୩୩

ବସୁଦେବ ଦେବକୀ ବସାଇଲା

ନନ୍ଦ ଆସିବାକୁ ଲେଖା ଲେଖିଲା

୩୪

ଛେନା ଦଧି ଲବଣୀ ସର ଘେନି

ଭେଟ ମୋ ଆଗେ ହେବ ଆସି ପୁଣି

୩୫

ୟେତେ ବିଚାରି ଲେଖାୟେ ଲେଖିଲା

ଦିବ୍ୟ ରଥ ଗୋଟିଏ ସଜ କଲା

୩୬

ବେଗେ ଡକାଇ ଆଣିଲା ଅକ୍ରୁର

ତାକୁ ବୋଇଲା ଯାଅ ଗୋପପୁର

୩୭

ନନ୍ଦ ଉପନନ୍ଦ ଚନ୍ଦ୍ରସେଣାଙ୍କୁ

ଧନୁ ଉଚ୍ଛବ କହିବ ତାହାଙ୍କୁ

୩୮

ଛେନା ଗୋଟିକା ଲବଣୀ ଗୋରସ

ଲକ୍ଷେ ଭାର ଘେନାଇଁ ବେଗେ ଆସ

୩୯

ନନ୍ଦ ଯଶୋଦା ରାମ କୃଷ୍ଣ ଦୁଇ

ରଥେ ବସାଇ ଘେନି ଆସ ଯାଇଁ

୪୦

ଆଜ୍ଞା ପାଇ ଅକ୍ରୁର ଚଳି ଗଲା

ରଥ ଚଢ଼ିଣ ଗୋପରେ ମିଳିଲା

୪୧

ନନ୍ଦ ସିଂହ ଦ୍ୱାରେ ହେଲା ପ୍ରବେଶ

ରଥୁଁ ଓହ୍ଲାଇ ସଫଳାର ଶିଷ

୪୨

ଆଜ ନେତ୍ର ମୋ ସୁଫଳ ହୋଇବ

ରାମ କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ଦେଖି ଦୁଖ ଯିବ

୪୩

ଦୂତ ଆସିବା ନନ୍ଦ ଯେ ଜାଣିଲେ

ତାଙ୍କୁ ଗଉରବରେ ଘେନି ଗଲେ

୪୪

ଦିବ୍ୟ ଆସନ ବସିବାକୁ ଦେଲେ

କଂସ କହିବା କଥା ଯେ ଶୁଣିଲେ

୪୫

ଗୋପୁଁ ସମସ୍ତ ଗୋପାଳ ଡକାଇ

ରାଜା କହିବା ଲେଖିବା ଶୁଣାଇ

୪୬

ଶୁଣି ସକଳ ଗୋପାଳ ଚଳିଲେ

ସହସ୍ରେକ ଭାର ଯେ ସଜ କଲେ

୪୭

ଭାର ଘେନି ସମସ୍ତେ ଚଳିଗଲେ

ଦେଖି ଅକ୍ରୁର ନନ୍ଦକୁ କହିଲେ

୪୮

ଶୁଣି ନନ୍ଦ ଯଶୋଦା ବେନି ଜନ

ରାମକୃଷ୍ଣ ଘେନିଣ ସଙ୍ଗେ ପୁଣ

୪୯

ରଥେ ଯାଇଁ ଚାରିଜଣ ବସିଲେ

ଦେଖି ଗୋପୀ ରୋଦନ ତହିଁ କଲେ

୫୦

ଶତେପୁର କରି ରଥ ବେଢ଼ିଲେ

କୃଷ୍ଣ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ତହିଁ ବୋଧିଳେ

୫୧

ଚାରିଦିନକୁ କଣ୍ଟ କରି ଗଲେ

ରଥ ଅକ୍ରୂର ବାହି ତହୁଁ ନେଲେ

୫୨

ରଥ ମଧୁପୁରରେ ପରବେଶ

ମଧୁବନରେ ରହେ ରାମକୃଷ୍ଣ

୫୩

ଯାଇଁ ଅକ୍ରୂର ରାଜାକୁ କହିଲା

ନନ୍ଦ ଯଶୋଦା ଗୋରସ ଅଇଲା

୫୪

ରାମକୃଷ୍ଣହିଁ ଅଇଲେ ରଥରେ

କାଲି ଦର୍ଶନ ହେବ ପ୍ରଭାତରେ

୫୫

କହି ଅକ୍ରୂର ଚକିଲା ଘରକୁ

କୃଷ୍ଣ ବିଜୟ କଲେ ନଗରକୁ

୫୬

ବାଟେ ରଜକାରୀକି ନାଶ କଲେ

କୁବୁଜୀକି ସୁନ୍ଦର ରୂପ ଦେଲେ

୫୭

ଧନୁ-ଘରେ ପଶି ଧନୁ ଭାଙ୍ଗିଲେ

ମାଲ କୁବଳୟାକୁ ନାଶକଲେ

୫୮

ରଙ୍ଗ-ସଭାରେ ହୋଇଲେ ପ୍ରବେଶ

ମଞ୍ଚା ଉପରୁ କଂସ କଲେ ନାଶ

୫୯

ଉଗ୍ରସେନକୁ ତହିଁ ରାଜା କଲେ

ନନ୍ଦ ଯଶୋଦାଙ୍କୁ ଗୋପେ ଚାଳିଲେ

୬୦

ମଧୁପୁରେ ସୁଖ ପାଇ ରହିଲେ

ଗୋପସୁନ୍ଦରୀ ମନୁ ପାସୋରିଲେ

୬୧

ଷୋଳ ସହସ୍ର ଦେବକନ୍ୟା ପୁଣ

ଇନ୍ଦ୍ର ସମର୍ପି ଦେଲା ଆଣି ଜାଣ

୬୨

ଗୋପୀ ଗୋପରେ ପହିଣ ଭାଳିଲେ

ରାମକୃଷ୍ଣଙ୍କ କଥା ବିଚାରିଲେ

୬୩

ମେଳ ହୋଇଣ ସହସ୍ରେ ଗୁଆଳୀ

ମଧ୍ୟେ ନାୟିକା ଲଳିତା ସୁନ୍ଦରୀ

୬୪

କୃଷ୍ଣ କଥା ପାଡ଼ି ଗୋପୀ ସକଳ

ଗୁଣ ସୁମରି ହୁଅନ୍ତି ବିକଳ

୬୫

କାହୁଁ ଦାରୁଣ ଅକ୍ରୁର ଅଇଲା

କଂସ ଆଜ୍ଞା ବୋଲି ଗୋପେ କହିଲା

୬୬

କୃଷ୍ଣ ଆସିବେ ବୋଲି ଗଲେ ଭଣ୍ତି

ତାହା ଜାଣିଲେ କିପାଁ ଦ୍ୟନ୍ତୁ ଛାଡ଼ି

୬୭

ରଥ ବେଢ଼ିଣ ସକଳ ତରୁଣୀ

ମାରି ମରନ୍ତୁ ଅକ୍ରୂରକୁ ପୁଣି

୬୮

କଂସ ଯାହା କରୁ ପଛେ କରନ୍ତା

ଗୋପପୁର ଯାକ ପଛେ ମାରନ୍ତା

୬୯

ତହିଁ ମଲେ ସେ ହୁଅନ୍ତା କାରଣ

ଯାହା ଉପେକ୍ଷି ଗଲେ ନାରାୟଣ

୭୦

ଯେବେ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଗୋପରେ ଥାଆନ୍ତି

ଲକ୍ଷେ କଂସ ଆସି କିସ କରନ୍ତି

୭୧

କେତେ ଅସୁର ଗୋପକୁ ଅଇଲେ

ମନ୍ଦ ବିଚାର ସର୍ବେ ନାଶ ଗଲେ

୭୨

ୟେବେ ସେହିରୂପେ କଂସ ମରନ୍ତି

କୃଷ୍ଣ ଆମ୍ଭ ସଙ୍ଗ କିମ୍ପା ଛାଡ଼ନ୍ତା

୭୩

ୟେକ ଗୋପୀୟେ ବୋଇଲା ଥାଇଣ

ଆମ୍ଭେ ବେଳହୁଁ ହୁଡ଼ିଗଲୁ ପୁଣ

୭୪

ଗୋଳ କରି ନ ଛାଡ଼ିଲେ ମାଧୋଇ

କିସ କରନ୍ତା କଂସ ଛାର ହୋଇ

୭୫

ଯେବେ ଅକ୍ରୁର ବାହୁଡ଼ି ଯାଆନ୍ତା

କୃଷ୍ଣ ଗୋପପୁରେ ରହି ଥାଆନ୍ତା

୭୬

ଯାଇଁ କହନ୍ତା ଅକ୍ରୁର ରାଜାକୁ

କଂସ ଡରେ କି ଆସନ୍ତା ଗୋପକୁ

୭୭

ସେ କି ଶୁଣିଣ ନାହିଁ କୃଷ୍ଣ କଥା

ସେ କି ଇନ୍ଦ୍ରହୁଁ ବଡ଼ ସାମରଥ

୭୮

ଇନ୍ଦ୍ର ସପତ ଦିନ ବୃଷ୍ଚି କଲା

ବଜ୍ରଘାତେ ପଥର ବରଷିଲା

୭୯

ଛତ୍ର ଆକାରେ ଗିରିବର ଧରି

ଗୋପ ସମ୍ପଦ ରଖିଲେ ମୁରାରି

୮୦

ଇନ୍ଦ୍ର ହାରିଣ ଶରଣ ପଶିଲା

ଗୋପେ ଗୋବିନ୍ଦ ନାମ ଦେଇ ଗଲା

୮୧

ସେ କି ଶୁଣିଣ ନାହିଁ କର୍ଣ୍ଣ ଘେନି

ଗୋପେ ଯେତେକ କଲେ ଭାଇ ବେନି

୮୨

କେତେ କେତେ ବିପତ୍ତି ନ ପଡ଼ିଲା

କୃଷ୍ଣ ଥିଲାକୁ କିଛି ନ ଲାଗିଲା

୮୩

ୟେବେ କେ ଅବା ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ରଖିବ

ଆମ୍ଭ ବିରହ ଦୁଖ ଉପେକ୍ଷିବ

୮୪

ୟେତେ ବୋଲିଣ ଗୋପୀ ସର୍ବ ଦୁଖୀ

ୟେକ ଗୋପୀ ବୋଇଲା ଶୁଣ ସଖି

୮୫

ସେ ଗୋ ଦାରୁଣ ଅଟଇ କନହାଇଁ

ୟେଡ଼େ ନିର୍ଦ୍ଦୟା ବୋଲି ଜାଣୁ ନାହିଁ

୮୬

ଯେବେ ଜାଣିଥାନ୍ତୁ ବେଳେ କଠୋର

ଆମ୍ଭ ହୃଦେ କି ନଦନ୍ତେ ପଥର

୮୭

ନିଶି ଦିବସେ ଘେନି ବୁଲୁଥିଲା

ଏବେ ନିରାଶ କରି ଛାଡ଼ିଗଲା

୮୮

ଯାହା ଘରେ ଯେଉଁ ଦ୍ରବ୍ୟ ଅପୂର୍ବ

ତାଙ୍କୁ ଲୁଚାଇ ଥୋଇଥାଉଁ ସର୍ବ

୮୯

ଆମ୍ଭେ ପତି ତନୟା ଗୋ ନ ଜାଣୁ

ଗୁରୁ ଗଉରବ ଲାଜ ନ ମଣୁ

୯୦

ଆମ୍ଭେ ପତି ତନୟ ସବୁ ସେହି

ତାଙ୍କୁ ନ ଦେଖି ଯାଉଅଛି ଦେହୀ

୯୧

ତାର ମତ୍ତସାରଙ୍ଗଚାଲି ଗତି

ଦେଖି ଦେହ ଧରେ କଉଁ ଯୁବତୀ

୯୨

ସେ ଗୋ ବନରୁ ଆସୁ ଥାଇ ଚାଲି

ଶିରେ ବରହି-ପୁଚ୍ଛ ଶୋହେ ଝାଲି

୯୩

ନାସେ ବର୍ତ୍ତୁଳ ମୁକୁତା ଲୁଳଇ

କର୍ଣ୍ଣେ କୁଣ୍ତଳ ବେନି ବିରାଜଇ

୯୪

ଇନ୍ଦ୍ର ଫାସିଆ ଶୋହେ କର୍ଣ୍ଣ ମଝି

ଯେହ୍ନେ ରାତ୍ରରେ ଚନ୍ଦ୍ରମା ବିରାଜି

୯୫

ଗୋରଚନା ଚିତା ଶୋହେ କପାଳେ

ତଥି ଉପରେ ରୁଞ୍ଜ ଗୁଞ୍ଜମାଳୀ

୯୬

ଉରେ ଶାର୍ଦ୍ଦୁଳନଖ କଣ୍ଠିମାଳୀ

ଅଙ୍ଗେ ପଡ଼ିଣ ଥଇ ଗୋରଧୂଳି

୯୭

ହସ୍ତେ ମୁରଲି ଗୋଟି ଥାଇ ବେନି

ଇଚ୍ଛା ହୋଇଲେ କରୁଥାଇ ଧୂନି

୯୮

ଯାକୁ ମିଳିବ ସୁବାସ ଚନ୍ଦନ

ତାର ନିମ୍ୱ କାଠରେ କାହିଁ ମନ

୯୯

ଯେହୁ ଗଙ୍ଗାରେ କରିବ ସ୍ନାହାନ

ତାର କୂପ ଜଳରେ କାହିଁ ମନ

୧୦୦

କରେ ବଳୟ ବାହୁଟୀ କଙ୍କଣ

କଟିତଟେ ଶୋହେ ପୀତବସନ

୧୦୧

କଟିସୁତ୍ର ମୋଖଳା ଓଡ଼ିଆଣୀ

ଚାରୁ ଚରଣେ ନେପୁର ବାଜେଣୀ

୧୦୨

ରତ୍ନ କଠାଉ ଶୋହେ ପଦ୍ମପାୟେ

ଦାସ ଦନାଇଁ ସେବା ସେହିଠାୟେ

୧୦୩

ୟେଥୁ ଅନନ୍ତରେ କଥା ପଚାରି

କିସ କଲେ ସେ ବରଜ-ସୁନ୍ଦରୀ

୧

ପୁଣି କଉଁରୂପେ ଦିନ ବଞ୍ଚିଲେ

ରାମକୃଷ୍ଣହିଁ ଛାଡ଼ି କରି ଗଲେ

୨

ମୋତେ କହ ହେ ବିଶ୍ୱନାଥ ପୁଣ

ଗୋପଲୀଳା ଶୁଣି ତ ମୋର ମନ

୩

ପ୍ରିୟା ବଚନେ କହେ ତ୍ରିପୁରାରି

ତୁମ୍ଭେ ଶୁଣ ହିମବନ୍ତ ଦୁଲାଳୀ

୪

କୃଷ୍ଣ ମଥୁରା ଯାଇଁଣ ରହିଲେ

ଗୋପୀ ସମସ୍ତେ ମନରେ ଭାଳିଲେ

୫

ତହିଁ ସହସ୍ରେ ଗୋପୀରେ ନାୟିକା

ବନସୁନ୍ଦରୀ ଅଟଇ ବିଶାଖା

୬

ଚାହିଁ ଗୋପୀଙ୍କି ବଚନ କହିଲେ

କୃଷ୍ଣ ବହୁତ ଲୀଳା ୟେଥି କଲେ

୭

ଦାମ ସୁଦାମ ସଙ୍ଗତରେ ଘେନି

ମଧୁମଙ୍ଗଳ ସବଳ ସେ ପୁଣି

୮

ଚୂଳ ଲୋଟଣି ଛନ୍ଦେଣ ବାନ୍ଧିଛି

ଗଳେ ବନମାଳା ମାନ ଲମ୍ବିଛି

୯

କରେ ମୂରଲୀ ଧରି ନନ୍ଦବଳା

ଯହିଁ ଗୋପୀମାନଙ୍କ ଚିତ୍ତଚୋରା

୧୦

ଧୀର ଧୀର କରି ବେଣୁ ବାଉଛି

ସର୍ବନାରୀ ମନ ମାନ ମୋହୁଛି

୧୧

କର୍ଣ୍ଣେ କୁଣ୍ତଳ କଣ୍ଠେ ଲମ୍ବେ ମାଳ

ବନୁଁ ଆସଇ ଚାଲି ନନ୍ଦବାଳ

୧୨

ସର୍ବ ବାଳପୋୟେ ଥାନ୍ତି ସଙ୍ଗରେ

କହେ କୋମଳ ଗଭୀର ସୂପ୍ନରେ

୧୩

ମଧ୍ୟେ ବିଜୟେ କରି ଦେବ ହରି

ଚାରି ପାଶେଣ ବଛା ଧେନୁ ପୂରି

୧୪

ଖେଳ ଆସୁଥାନ୍ତି ନାନା ରଙ୍ଗେଣ

ଗୋପସୂତ ବେଢ଼ିଥାନ୍ତି ସଙ୍ଗେଣ

୧୫

ନୀଳମଣିଙ୍କି ବେଢ଼ି ହେମମାଳୀ

ତଥି ମଧ୍ୟେ ସୁନ୍ଦର ବନମାଳୀ

୧୬

ତାହା ଦେଶି ହଉଥାଉଁ ଉଷତ

ମତ୍ତଗରବେ ହୋଉଥାଉଁ ମତ୍ତ

୧୭

ତାଙ୍କୁ ପାଇବା ଆମ୍ଭେ ଆଉ କାହିଁ

ଭାଳି ମରିବା ସିନା ଦେହ ଦେଇ

୧୮

ଆଉ ଲୋଡ଼ିଲେ କାହିଁଛି ସେ କଥା

ପିଠି ଘେନଇଁ କାହିଁ ପେଟବ୍ୟଥା

୧୯

ୟେକ ଗୋପୀୟେ ବୋଇଲା ସଘାଂତ

ଦିନେ କୃଷ୍ଣ କଲେ ମୋତେ ଯେମନ୍ତେ

୨୦

ଲାଜ କହିବାକୁ ବଡ଼ ମାଡ଼ଇ

ତାର କଥା ମନରୁ ନ ଛାଡ଼ଇ

୨୧

ଦିନେ ଦେଖିଲି ପଥୁଁ ଆସୁ ବେଳେ

ରହ ବୋଲି ଧଇଲା ଯାଇଁ ବଳେ

୨୨

ମୁଁ ଗୋ ଭୂମିରେ ପଡ଼ିଲଇଁ ଶୋଇ

ମୋତେ କାଖ କରି ନେଲେ ମାଧୋଇ

୨୩

ନେଇ ନିକୁଞ୍ଜବନର ଭିତର

ଯେତେ ସୁରତି କଲେ ଅଗୋଚର

୨୪

କାହୁଁ ଶିଖିଲେ କାହ୍ନୁ ତେତେ ରଙ୍ଗ

ମୋର ଗ୍ୟାନ ହରି ନେଲେ ଶ୍ରୀରଙ୍ଗ

୨୫

ସେହି ଦିନୁ କାହ୍ନୁ ମୋର ଜୀବନ

ମୋର ବନରୁ ଆସୁ ନାହିଁ ମନ

୨୬

ୟେକ ଗୋପୀୟେ ବୋଇଲା ମିତଣି

ଦିନେ ଗଲି ମୁଁ ଘାଟେ ନୀର ଆଣି

୨୭

ମୋର ମନ୍ଦିରେ ପଶିଲେ ମାଧୋଇ

ଘରେ ଦେଖିଲେ ନାହିଁ ଦୁଧ ଦହି

୨୮

ଶିକା ଉପରେ ନଉତି ଦେଖିଲେ

ହସ୍ତ ନ ପାଇଲାକୁ ବୁଦ୍ଧି କଲେ

୨୯

ପୀଢ଼ା ଉପରେ ପୀଢ଼ାମାନ ଦେଇ

ତଥି ଉପରେ ଉଠିଲେ ମାଧୋଇ

୩୦

ଯଷ୍ଟି ଘେନି ଫୋଡ଼ିଲେ ଦଧିଭାଣ୍ଡ

ଜଳା ସଳଖେ ପାତିଅଛି ତୁଣ୍ଡ

୩୧

ମୁଁ ଗୋ ୟେମନ୍ତ ସମୟେ ଅଇଲି

ନୀରଭାଣ୍ଡ ତଳେ ଥୋଇ ଚାହିଁଲି

୩୨

ଦୁଧ ପିଉଛି ହାଣ୍ଡି କଣା କରି

ମୁଁ ଗୋ ବସିଲି ଦୁଆର ଆବୋରି

୩୩

ଆଜ ଜାଣିମା ଯିବୁ କଉଁ କତି

ମିଛ ପ୍ରାୟେ ମଣେ ନନ୍ଦଯୁବତୀ

୩୪

ନିତିପ୍ରତି ମୋ ଘରୁ ସର୍ବ ଖାଉ

ଆଜ ଜାଣିମା କଉଁ କତି ଯାଉ

୩୫

ମୋତେ ତରକ ବାଙ୍କେ ଅନାଇଲା

ଦୁଧ ଗଣ୍ଡୂଷ ଲୋଚନେ ମାଇଲା

୩୬

ବେନି ହସ୍ତେ ବୁଜିଲା ବେନି ଡୋଳା

ପେଲି ପକାଇ ଦେଲା ନନ୍ଦବଳା

୩୭

ମୁଁ ଯେ ପଡ଼ିଲି ତଳେ ମୁହଁମାଡ଼ି

ଘରୁ ପଳାଇ ଗଲେ ନରହରି

୩୮

ୟେକ ଗୋପୀୟେ ବୋଇଲା ମିତଣି

ସେ ଗୋ ବଡ଼ ମାୟାବୀ ଚକ୍ରପାଣି

୩୯

ଦିନେ ଗୋଗୋଷ୍ଠେ ରହିଲେ ଗୋପାଳ

ଚୋରରୂପ ଧଇଲେ ନନ୍ଦବାଳ

୪୦

ନିଶାକାଳେ ମୋ ପୁରକୁ ଅଇଲେ

ଦହି ଦୁଧ ସର ସବୁ ଖାଇଲେ

୪୧

ଶାଶୁ ପଣନ୍ତ ଧରି ଓଟାରଇ

ବୋହୂ ଚୋର ବୋଲି ରଡ଼ି ଛାଡ଼ଇ

୪୨

ଦୀପ ବହନ କରିଣ ଧର ଗୋ

ଆମ୍ଭ ଘରେ ପଶିଅଛି ଚୋର ଗୋ

୪୩

ଦୀପ ଲଗାଇ କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ଧଇଲୁଁ

ବାନ୍ଧ ଯଶୋଦା ଆଗରେ କହିଲୁ

୪୪

ବେଗେ ଘରୁ ଲୋ ଆସ ନନ୍ଦରାଣି

ଯାଇଁ ଦେଖ ତୋ ପୁଅର ବାନ୍ଧେଣୀ

୪୫

କଂସ ନୃପତି ମଲା କି ଶୁଣିଲୁ

ଛତ୍ର ତୋହୋରି ଆଡ଼କୁ ଆଣିଲୁ

୪୬

ପୁଅ ଗୋପପୁରେ ଷଣ୍ଢ ହୋଇଲା

ନାନା ଅନ୍ୟାୟମାନ ପାର ଗଲା

୪୭

ଶଏ ବେଳ କହିଲେ ନ ତିଆରୁ

ଆଜ ଜାଣିମା କେହୁ ରକ୍ଷା କରୁ

୪୮

ତୋର ପୁଅ-ପଦଇ ସରିଯିବ

ଆମ୍ଭ ଘର ପଛେ ଗୋପେ ନୋହିବ

୪୯

କେତେ ତନୟ ଗୋପପୁରେ ନାହିଁ

ଏଡ଼େ ଉଛୁଳି ପୁଅ ଅଛି କାହିଁ

୫୦

ମୋର ପ୍ରଂଦଳୀ ଶୁଣି ନନ୍ଦରାଣି

ଘରଭିତରୁ ବାହାର ତରୁଣୀ

୫୧

କୃଷ୍ଣ ଧରିଅଛନ୍ତି ବାମକର

କାମପାଳହିଁ ଅଛନ୍ତି ସଙ୍ଗର

୫୨

ବେନି ଭାଇ ବେନିପାଖେ ଅଛନ୍ତି

ଘର ଭିତରୁ ବାହାର ଯୁବତୀ

୫୩

କିଲୋ କି ତେଜ କାଟୁଛୁ ଗୁଆଳି

ତୋତେ କି କଲା ମୋର ବନମାଳୀ

୫୪

ମୋର ବାଳୁତ ପୁଅ ଲୋ କହ୍ନାଇ

ହସି ଖେଳି ଲୋ ଆଜ ଜାଣି ନାହିଁ

୫୫

ଆଜ ଘରୁ ଲୋ ନୋହିଛି ବାହାର

କଉଁ ବାଟେ ଲୋ ଗଲା ତୋର ପୁର

୫୬

ମୋର ସହିବା ସତ ପ୍ରାୟେ ମଣୁ

ଦୋଷ ଦିଅ ଲୋ କଉଁ ବଡ଼ପଣୁଁ

୫୭

ଶୁଣି ତୁଣ୍ଡୁଁ ନ ଆସଇ ବଚନ

ମତେ ନନ୍ଦରାଣୀ ପଦ ତେସନ

୫୮

ତହୁଁ ଲାଜେ ମୁଁ ବାହୁଡ଼ି ଅଇଲି

କୃଷ୍ଣ ବାନ୍ଧବା ଠାବରେ ହୋଇଲି

୫୯

ମୋର ତନୟ ବନ୍ଧା ହୋଇଅଛି

ତାହା ଦେଖି ମୋ ନ ସ୍ଫୂରଇ କିଛି

୬୦

ଫେଡ଼ି ଦେଇ କାହାକୁ ନ କହିଲି

ଲାଜେ ମୋହୋ ସୁଖେ ତୁନି ହୋଇଲି

୬୧

ସାନବେଳହୁଁ ମାୟା ଆଗୋଚର

ତେଣୁ ନାମ ଅଟଇ ମାୟାଧର

୬୨

ୟେକ ଗୋପୀୟେ ବୋଇଲା ବିଚାର

ତାର ସାନବେଳ କଥା ପଚାର

୬୩

ଦିନେ ଯଶୋଦା କୋଳେ ଖେଳୁଥିଲା

ତାକୁ ଦେଖି ମୋ ଶରଧା ବଳିଲା

୬୪

ମନେ ବିଚାର କଲି ତହିଁ ପୁଣି

ଧୃଳି ହୋଇଣଛନ୍ତି ଚକ୍ରପାଣି

୬୫

କାଖ କରି ମୋ ଶରଧା ବଳିଲା

ମୋର କୁଚରେ ହସ୍ତ ପକାଇଲା

୬୬

ଚାରିଦିଗକୁ ଚାହିଁ ଅନୁସରି

ମୁଖେ ଚୁମ୍ବନ ଦେଲା ଥିର କରି

୬୭

ମୋର ଅଙ୍ଗେ ପୀଡ଼ିଲା ପଞ୍ଚଶର

ଦେହ ହୋଇଲା ସାତୁକ୍ୟ ବିକାର

୬୮

ମୋତେ ଅନଙ୍ଗ ଜ୍ୱର କଲା ପୀଡ଼ା

ଟୋକାବେଳହୁଁ କାହ୍ନୁ ଘରବୁଡ଼ା

୬୯

ୟେକ ଗୋପୀୟେ ବୋଇଲା ସଙ୍ଗାତ

ମୋତେ ସବୁହୁଁ କଲା ବିପରୀତ

୭୦

ଦିନେ ଦେଖିଲି ଖେଳୁଛି ଦାଣ୍ଡର

ଧୂଳି ଝାଡ଼ି ମୁଁ ଧଇଲି କୋଳର

୭୧

ଦିଗାମ୍ୱର ସ୍ୱରୂପେ ବହେ ନାଳ

ହେମ କଣ୍ଠୀ ମଧ୍ୟେ ନଖଶାର୍ଦ୍ଦୂଳ

୭୨

ବେଣୀ ଲମ୍ବଇ ତେଲେ ଜର ଜର

ନୀଳମଣି ଅଙ୍ଗେ ଧୂଳି ଧୂସର

୭୩

କାଖ କରି ଘରକୁ ଘେନିଗଲି

ଘରେ ଲବଣୀ ସର ଭୁଞ୍ଜାଇଲି

୭୪

ଭୁଞ୍ଜୁ ଭୁଞ୍ଜୁଣ ନିଦ୍ରାଗଲେ ଯହୁଁ

ନେଇ ପଲଙ୍କେ ଶୁଆଇଲି ତହୁଁ

୭୫

ମୁଁ ଗୋ କୋଳରେ ଘେନିଣ ଶୋଇଲି

ନିଦ୍ରାଗଲେ ଛାଡ଼ିଯିବି ବୋଇଲି

୭୬

କୋଟି କନ୍ଦର୍ପ ମୂରତି ଧଇଲା

ବାଳ କୁମର ତରୁଣ ହୋଇଲା

୭୭

ମୁଁ ଗୋ ହୋଇଲି ତାହାର ଆୟତ୍ତ

ମୋର ଅଙ୍ଗରୁ ହରିନେଲା ଚିତ୍ତ

୭୮

ଚଉଷଠୀ ବନ୍ଧରେ ବିପରୀତ

ଯାହା ଶୁଣିଲା ନାହିଁ କର୍ଣ୍ଣି ପଥ

୭୯

ତେତେ ପରିବନ୍ଧ କେହୁ ଜାଣିମ

କାମଦେବହିଁ ଜାଣି ନ ଜାଣିମ

୮୦

ରତି ସାରି ମୁ ପିନ୍ଧିଲି ବସନ

ହେଲା ସେହି ବାଳପୁଅ ତେସନ

୮୧

ହେଜୁଥାଇଁ ମୁ ରାତ୍ରଦିବା ବସି

ଫେଡ଼ି କହିଲି ୟେତେ କାଳେ ଆସି

୮୨

ତାର ବାଳକାଳରୁ ୟେତେ ଭାବ

ଦେହ ଥିଲେ କି ତାହା ପାସୋରିବ

୮୩

ତାହା ଶୁଣି ୟେକ ଗୋପୀ ବୋଇଲା

ଆମ୍ଭ କଥା ତା ମନେ ନ ପଡ଼ିଲା

୮୪

ଆମ୍ଭ ମନ ଅନୁକ୍ଷଣେ ବିକଳ

ସେ ତ ସବୁରି ଧନ ଆଦିମୂଳ

୮୫

ଜଗନ୍ନାଥେ ତାହାଙ୍କୁ ବଡ଼ କଲେ

ପ୍ରଭୁପଣହିଁ ତାଙ୍କ ହସ୍ତେ ଦେଲେ

୮୬

ଏବେ ହୋଇଛି ତହୁଁ ପୁର୍ଷକାର

ତାକୁ ଯୁବତୀ ମିଳିଛି ଅପାର

୮୭

ରାଜା ମାରି ହୋଇଛି ବଡ଼ପଣ

ଆଉ ଅଛି କି ତାର ବ୍ରଜଗୁଣ

୮୮

ତୁମ୍ଭେ କି ଘେନ ମନରେ ପଡ଼ିବ

ତାଙ୍କୁ ନ ମିଳିଲେ ସିନା ଲୋଡ଼ିବ

୮୯

ଏବେ ବେଭାରେ ଚତୁର ହୋଇଲା

ତହିଁ ଚତୁରୀ ନାରୀଙ୍କି ମୋହିଲା

୯୦

ଏକେ ନାଗର ଅଟଇ ଶ୍ରୀରଙ୍ଗ

ଦୁଜେ ପଡ଼ିଲା ନାଗରୀଙ୍କ ସଙ୍ଗ

୯୧

ତହିଁ ରସିକ ଯୁବତୀ ଅପାର

ରତି ଜାଣନ୍ତି ବିବିଧ ପ୍ରକାର

୯୨

ତାଙ୍କୁ ନାନା ରସରେ ରସାଇଲେ

ଗୋପପୁର କଥା ପାସୋରାଇଲେ

୯୩

ରାଜ ନାଏକ କନ୍ୟା ତହିଁ ପୁଣ

ନାନା ବେଶରେ ମୋହିଲେ ମୋହନ

୯୪

ଆମ୍ଭେ ଯେତେ ହୋଇଲେ ଗଉଡ଼ୁଣୀ

ତାଙ୍କ ଭାବ ଜାଣିମା କାହିଁ ପୁଣି

୯୫

ତାଙ୍କ ସଙ୍ଗରେ ଅପୂର୍ବ ସୁନ୍ଦରୀ

ଖେଳ କଉତୁକରେ ମନହାରୀ

୯୬

ଯାକୁ ନାନା ରସପଣା ମିଳିବ

ସେ ଗୋ ଗୁଡ଼ପଣା କିସ କରିବ

୯୭

ଯାକୁ ମିଳିବ ଦିବ୍ୟ ଶାଳିଅନ୍ନ

ତାର ବଗଡ଼ା ଭାତେ ନାହିଁ ମନ

୯୮

ଯାକୁ ମିଳିବ ପଲଙ୍କ ସୁପାତି

ତାର ଭୂମି ଶଯ୍ୟାରେ କାହିଁ ମତି

୯୯

ଯାକୁ ମିଳିବ ଅମୂଲ୍ୟ ରତନ

ତାର ସଷ୍ଟିକରେ ନାହିଁ ଯତନ

୧୦୦

ଯାକୁ ମିଳିବ ପାଟ ଯେ ପତନୀ

ଆନ ବସନ ନ ରୁଚଇ ପୁଣି

୧୦୧

ତାଙ୍କୁ ଅପୂର୍ବ କିସ ଦ୍ରବ୍ୟ ଅବା

ଦାସ ଦନାଇଁ ନିରନ୍ତରେ ସେବା

୧୦୨

ୟେଥୁଁ ଅନନ୍ତରେ ଗୋପୀଙ୍କ କଥା

ପାର୍ବତୀ ଆଗେ କହେ ପଞ୍ଚୁମଥା

୧

ମଲ୍ଲିକା ସଙ୍ଗତେ ସହସ୍ରେ ଗୋଈ

ମେଳ ହୋଇଣ କୃଷ୍ଣଗୁଣ କହି

୨

ତାଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ସୁନ୍ଦରୀ ମଲ୍ଲିକା

ସହସ୍ରେ ଗୋପୀରେ ଅଟେ ନାୟିକା

୩

ବୋଲନ୍ତି ଶୁଣ ଗୋ ସମସ୍ତ ସଖି

ଛାଡ଼ିଣ ଗଲେ ବୃନ୍ଦାବନବାସୀ

୪

ମଥୁରାପୁରେ କଂସ ନାଶ କଲେ

ଗୋପପୁର ଆମ୍ଭମାନ ତେଜିଲେ

୫

ସ୍ୱର୍ଗ ଦେବତାମାନଙ୍କ ଦୁହିତା

ତାହାଙ୍କୁ ଦେଖିଣ ହେଲେ ମୋହିତା

୬

ଏମନ୍ତ ବୋଲିଣ ମଲ୍ଲିକା କହି

ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ଛାଡ଼ି ରହିଲେ କହ୍ନାଇ

୭

କେଡ଼େ ଆଶା ଥିଲା ନନ୍ଦପୁଅଙ୍କୁ

ପ୍ରୀତି କରିଥିଲେ ଦୁଖ ଦେବାକୁ

୮

ମଥୁରାକୁ ଯାଇଁ ତେଣେ ରହିଲେ

ଦେଖା ନ ଦେଇ ଚିନ୍ତାରେ ମାଇଲେ

୯

ତାହା ଶୁଣି ସଙ୍ଗ ଗୋପିକା କହି

କେଡ଼େ ସୁଖ କରିଥିଲେ ମାଧୋଇ

୧୦

ଅଷ୍ଟବରଷ ଏଥି ଲୀଳା କଲା

ପନ୍ଦରଦିନେ ଯୁଗ ଶଏ ଗଲା

୧୧

ନ ଚଳଇ ଦେହ ଚରଣ ପୁଣି

ଭାଳିଣ ମରିବୁ ଗୋପ-ତରୁଣୀ

୧୨

ହା ହା କୃଷ୍ଣ ବୋଲି କରେ ରୋଦନ

ଆର ଗୋପୀ ଉଠି ପ୍ରବୋଧେ ପୁଣ

୧୩

ଜଣ ଜଣକରେ ରୋଦନ୍ତି ପୁଣି

ବାଟ ଘାଟକୁ ବାଉନ ତରୁଣୀ

୧୪

ମଲ୍ଲିକା ବୋଲନ୍ତି ଶୁଣ ସମସ୍ତେ

ମାଧୋଇ ଚିନ୍ତାରେ ମରିବା ନିଶ୍ଚେ

୧୫

ସଙ୍ଗ କରିଣ ପଥେ ଛାଡ଼ିଗଲେ

ଦିନ ଗୋଟିକ ଯୁଗ ପ୍ରାୟେ କଲେ

୧୬

ୟେତେ ବୋଲି ମଲ୍ଲିକା ତୁନି ହେଲା

କିମ୍ପାଇଁ ନିରାଶ କଲ ବୋଇଲା

୧୭

ବେନି ନେତ୍ରରୁ ଅଶ୍ରୁଜଳ ବହି

ସଙ୍ଗ ଗୋପୀମାନେ ତାଙ୍କୁ ବୁଝାଇ

୧୮

ୟେକ ଗୋପୀୟେ ବୋଲେ ଶୁଣ ସଖି

ଭାଳି ମରିବା ସିନା ହୋଇ ଦୁଖୀ

୧୯

ସେ ଗୋ ପୁରୁଷ ଜାତି ଉଙ୍ଗମତି

ପୁଷ୍ପ ଚୁମ୍ବିବା ଯାୟେ ଭଣ୍ଡୁଥାନ୍ତି

୨୦

ବିଟ ପୁରୁଷମାନେ ସେହିମତି

କାର୍ଯ୍ୟ ପାଇବାଯାଏ କହୁଥାନ୍ତି

୨୧

କାର୍ଯ୍ୟ ପାଇଲେ ନ ଦ୍ୟନ୍ତି ଉତ୍ତର

କୃଷ୍ଣ ସେହିରୂପେ ହେଲେ ଅନ୍ତର

୨୨

ୟେକ ଗୋପୀ କଥା ଶୁଣି ଆରେକ

ଆଗସରି କହିଲା କଥାୟେକ

୨୩

ତୁମ୍ଭେ ସପତଣୀ କଥା ନ ପାଡ଼

ନିଶ୍ଚେ ମରିବା ଯେବେ ଅନ୍ନ ଛାଡ଼

୨୪

ଚାରିଆଡ଼େ ଶୁଭୁ ଅପକୀରତି

କୃଷ୍ଣ ଆଶେ ମଲେ ଗୋପଯୁବତୀ

୨୫

ରାଜା ପରଜା ସକଳେ ଜାଣନ୍ତୁ

ମଧୁପୁର ନାରୀ ଚିନ୍ତା କରନ୍ତୁ

୨୬

ସ୍ତିରୀ ହତ୍ୟା ପାତକ କୃଷ୍ଣ ପାଉ

ତାର ପୁଣ୍ୟ ଯେତେକ କ୍ଷୟ ଯାଉ

୨୭

ଆଗେ ପ୍ରୀତି କରିଣ ସୁଖ ହେଲା

ପଛେ ତାଙ୍କ ସକାଶେ ପ୍ରାଣ ଗଲା

୨୮

ତହୁଁ ରାଗେଣ ଗୋପୀୟେ ବୋଇଲା

ସେ ଗୋ ନ ପୋଷି ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ନାଶିଲା

୨୯

ଜଗତରେ ଧେଣ୍ଡୁରା ଫେରିଅଛି

ଗୋପୀ କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ଘେନି ମାତିଛନ୍ତି

୩୦

ମୁଁ ଗୋ କଥାୟେ କହିବି ପରାଣ

ତୁମ୍ଭେ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ କଥା ଗୋ ନ ଜାଣ

୩୧

କ୍ଷୀର ଦେବାକୁ ପୂତନା ଅଇଲା

ବାଳ କୁମରକୁ କୋଳେ ଧଇଲା

୩୨

ଶ୍ରଦ୍ଧା କରି ଦେଉଛି କ୍ଷୀର ପାନ

ଦୁଧ ସଙ୍ଗତେ ଶୋଷିଲା ପରାଣ

୩୩

ତାକୁ ସ୍ତିରୀହତ୍ୟାହିଁ ନ ଲାଗିଲା

ଆଉ ସମସ୍ତେ ବୋଲେ ଭଲ କଲା

୩୪

ପୁଣି କଚାଡ଼ିଲା ଷଣ୍ଢ ଗୋଟାୟେ

ଗୋରୁ ବଧ ଲାଗିଲା କଉଁଠାୟେ

୩୫

ସାନବେଳହୁଁ ମାରି ଆହାରିଛି

ତାର ପାପକୁ କାହିଁ ଭୟେ ଅଛି

୩୬

ଜୀଉଁ ଜୀଉଁ ଯେ ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ଲେଛିଲା

ଆମ୍ଭେ ମଲେହେଁ ତାର କିସ ଗଲା

୩୭

ୟେକ ଗୋପୀୟେ ବୋଲେ ଆଗସରି

ବୁଦ୍ଧି ହରାଇ ମରୁଥାଇଁ ଝୁରି

୩୮

ଆମ୍ଭେ ପୂର୍ବରେ କରିଛୁଁ ପାତକ

ଗୋରୁ ବ୍ରାହ୍ମଣ ମାରିଛୁଁ ଅନେକ

୩୯

କାହା ଭ୍ରଥା ଛଡ଼ାଇ ଦୁର କଲୁଁ

ଭୋଖୀ ଭୁଞ୍ଜିବା ଅନ୍ନ ଫିଙ୍ଗିଦେଲୁ

୪୦

ଶିବ ଥାଳରେ ଗରଳ ଭରିଲୁଁ

ବିଷ୍ଣୁ ପ୍ରତିମା ଅନଳେ ଦହିଲୁ

୪୧

ଆମ୍ଭେ ବଡ଼ ଅଭାଗୀ ଗୋପନାରୀ

ତେଣୁ ଉପେଖି ଗଲେ ନରହରି

୪୨

ସଖି ଅଛିଟି କି ତୁମ୍ଭ ମନର

ଦିନେ ଯାହା କଲେ କୁଞ୍ଜବନର

୪୩

ନିଶାକାଳେ ମୁରଲୀ ବଜାଇଲେ

ସବୁ ଗୋପୀଙ୍କି ବାଇ କରାଇଲେ

୪୪

ଯେତେ ରଙ୍ଗ କଲେ କୁଞ୍ଜବନର

ବୃନ୍ଦାବତୀ ଘେନି ହେଲେ ଅନ୍ତର

୪୫

ପାଦପଦ୍ମ ଚିହ୍ନି ଭେଟ ପାଇଲୁଁ

ତାଙ୍କ ଅଧରୁ ଅମୃତ ଖାଇଲୁଁ

୪୬

ଛାଡ଼ି ନ ଯାଏ ମନରୁ ସେ କଥା

କୁନ୍ତ ମାଇଲେ ଯେହ୍ନେ କରେ ବ୍ୟଥା

୪୭

ୟେକ ଗୋପୀୟେ ବୋଇଲା ବିଚାର

ଆମ୍ଭ ହୃଦୟ ବ୍ୟଥା ଗୋ ଅପାର

୪୮

ତହୁଁ ରାଗେଣ ଗୋପୀୟେ ବୋଇଲା

ପଦ୍ମ ଭ୍ରମର ପ୍ରୀତି ପ୍ରାୟେ ହେଲା

୪୯

ଯାହା ସଙ୍ଗେ କଲୁଁ ଯଉଁ ପୀରତି

ନିଶ୍ଚେ କାଳ ହୋଇଲା ସେହିମତି

୫୦

ସେ ଗୋ ମରିଥିଲେ ଭଲ ହୁଅନ୍ତା

ୟେତେ ଦୁଖ କିମ୍ପା ଦେହ ସହନ୍ତା

୫୧

ଗଛ ଭାଜିଲା ମାଡ଼ି ନ ପଡ଼ିଲା

ପୋଡୁ ଶଗଡ଼ହିଁ ମାଡ଼ି ନ ଗଲା

୫୨

ଭୁତ ଉଡ଼ାଇ ନେଇ ନ ଗିଳିଲା

ଅଜଗର ପେଟରୁ ମୁକୁଳିଲା

୫୩

କାଳୀ ତଂସିଲେ ଯାଇଥାନ୍ତା ସରି

ଆମ୍ଭେ ମରନ୍ତୁ ଯେତେ କିମ୍ପା ଭାଳି

୫୪

ୟେକ ଗୋପୀୟେ ବୋଇଲା ତୁରିତ

ତାଙ୍କୁ କିମ୍ଫା ଗାଳିଦିଅ ସଙ୍ଘାତ

୫୫

କେତେଠାରୁ ରଖି ନାହିଁ ଆମ୍ଭନ୍ତ

ତାର ଅରଷ୍ଟି ପଡ଼ୁ ଆମ୍ଭ ମାଥ

୫୬

ତାର ପାସୋରିବା ଗୁଣ ଯେତେକ

ଗୋପପୁରେ କରିଅଛି ତେତେକ

୫୭

ସର୍ପ ଗିଳିଲା ପୁଅଙ୍କୁ ରଖିଲା

ଆଉ କେତେ ସଙ୍କଟୁ ନ ରଖିଲା

୫୮

ଇନ୍ଦ୍ର ବିବାହୁଁ ରଖିଲେ ଯେମନ୍ତ

କାହା ବେଳେ କରି ନୋହେ ତେମନ୍ତ

୫୯

ବନ ପୋଡ଼ିଲେ ସମସ୍ତେ ମରନ୍ତୁ

ନିଆଁ ଗିଳି ରଖିଲେ ସର୍ବ ଜନ୍ତୁ

୬୦

ନନ୍ଦ ଯମୁନା ଜଳେ ବୁଡ଼ି ମଲା

ମଲା ଜୀଆଇ ପୁଣି ଆଣି ଆଣି ଦେଲା

୬୧

ଆଉ କରିଛି ଯେତେ ଉପକାର

ଗୋପପୁର ଯାକ ତାର କୋୟର

୬୨

ତାଙ୍କୁ କେମନ୍ତ କରି ମୁରୁଛିବା

ଅଗ୍ନି କୁଢ଼ାଇ ଭିତରେ ପଶିବା

୬୩

ପୋଡ଼ୁ ପୋଡ଼ୁ ଏ ଜୀବନ ଲେଛିବା

ଡେଇଁ ଯମୁନା ଜଳରେ ଝାସିବା

୬୪

ତାର ଉପରେ ପଛେ କଥା ଥାଉ

ପରମାନନ୍ଦ ଲାଗି ଦେଉ ଯାଉ

୬୫

ଫେଡ଼ି କହିଲେ ସଖି ଲୋ ଉତ୍ତର

ଫାନ୍ଦେ ପଡ଼ିଛି ସଖି ପାରି କର

୬୬

ୟେକ ଗୋପୀ ବୋଇଲା ବୁଦ୍ଧି ଏକ

ଲିହି କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ଚାଳି ଦେବା ଲେଖ

୬୭

ଆମ୍ଭେ ସତେ ଯେବେ ତାଙ୍କ ସେବକ

ଆସି ଭେଟ ହୋଇଯିବେ ବାରେକ

୬୮

ଆମ୍ଭେ ଆଶା କରିଅଛୁଁ ଅନେକ

ଯେହ୍ନେ ଗଗନ ନୀରକୁ ଚାତକ

୬୯

ତୁମ୍ଭ ଅଧରୁ ଅମୃତ ପିଆଅ

ମରୁଅଛି ସର୍ବ ଗୋପୀ ଜୀଆଅ

୭୦

ତୁମ୍ଭ ଲାବଣ୍ୟ କନ୍ଦର୍ପ ମୂରତି

ବାରେ ଦେଖିଲେ ହୋଇବୁ ମୁକତି

୭୧

ତୁମ୍ଭେ ଦୀନ ଜନ ଆଶା ବିଶ୍ରାମ

ଜୀବ ଧରି ରଖୁଛୁଁ ତୁମ୍ଭ ନାମ

୭୨

ତୁମ୍ଭେ ବାରେ ନଇଲେ ନନ୍ଦବଛ

ନିଶ୍ଚେ ମଲୁଟି ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ମୂରୁଛ

୭୩

ନାମ ନ ବୋଲାଇବ ଗୋପୀନାଥ

ଯେହୁ ବୋଲିବ ସାରିବୁ ମହତ

୭୪

ତୁମ୍ଭେ ମଥୁରାନାଥ ବୋଲାଇବ

ଆମ୍ଭ ନାମ ଧୈଲେ ଭଲ ନୋହିବ

୭୫

ୟେକ ଗୋପୀ ବୋଇଲା ନୋହେ କିଛି

ମୋତେ ଭଲ ବୁଦ୍ଧିୟେ ଦିଶୁଅଛି

୭୬

ଗୋପପୁର ଯାକ ରୁଣ୍ଡ ହୋଇବା

କରେ କାଉଁରୀ ନଉଡ଼ୀ ଧରିବା

୭୭

ମଧୁପୁରକୁ ବୋଲି ଯିବା ଧାଇଁ

ଯାଇଁ କଟକେ ପଶିବା ଧଂସାଇ

୭୮

ତାଙ୍କ ସନ୍ନିଧେ ହୋଇବା ପ୍ରବେଶ

ତାଙ୍କୁ ବୋଲିବା କୃଷ୍ଣ ଗୋପେ ଆସ

୭୯

ଯେବେ ନ ଛାଡ଼ିବେ ମଧୁଯୁବତୀ

ଗୋଳ କରି ଆଣିମା ଶିରୀପତି

୮୦

ସଭା କଲେ ଲୋକେ ନ ବୋଲିବେ କି

ଗୋପୀନାଥଙ୍କୁ ଗୋପୀ ନ ନେବେକି

୮୧

ମୋତେ ୟେହି ଭଲ ବୁଦ୍ଧି ଦିଶୁଛି

ୟେକ ଗୋପୀୟେ ବୋଲେ ନୋହେ କିଛି

୮୨

ତାଙ୍କୁ ସେ ବେଳ ପ୍ରାଏ ମଣିଛି କି

ଗୋପପୁରେ ଯେ ଥିଲେ ବଚ୍ଛା ରଖି

୮୩

ୟେଥି ହୋଇଥିଲେ ନନ୍ଦକୁମର

ଯାହା କରି ସେ ଆୟତ୍ତ ଆମ୍ଭର

୮୪

ୟେବେ ହୋଇଛି ରାଜାଧିରାଜନ

ତାଙ୍କୁ ଦେଖିବାକୁ କାହିଁ ଭାର୍ଜନ

୮୫

ଜଗନ୍ନାଥେ ଏମନ୍ତ କରିବେନି

ତାହା ଦେଖିବା ବେନି ଚକ୍ଷୁ ଘେନି

୮୬

ଭାଜି ଯିବନି ମଥୁରା ନବର

କୃଷ୍ଣ ସତେ ଆସିବେ ଗୋପପୁର

୮୭

ତାକୁ ଋଷିଣ କଥା ବ କହିବା

ଯେତେ ଚାଟୁ କହିଲେ ନ ଶୁଣିମା

୮୮

ଗୋପୀ ୟେସନ ବୋଲି ସର୍ବଜନ

ତହିଁ ଶୁଭିଲା କୋକିଳର ସ୍ୱନ

୮୯

ଚାହିଁ ବୋଲନ୍ତି ବରଜ ସୁନ୍ଦରୀ

ପିକ ନୋହୁଁ ଆମ୍ଭେ ତୋର ଭଗାରୀ

୯୦

ଆମ୍ଭେ ବଡ଼ ଅଭାଗୀ ଗୋପନାରୀ

ତେଣୁ ଉପେଖି ଗଲେ ନରହରି

୯୧

ୟେବେ ଚଳି ଯା ମଥୁରା ନବର

କୃଷ୍ଣ ଆଗେ କର ଧୂନି ସୁସ୍ୱର

୯୨

ତାଙ୍କୁ କନ୍ଦର୍ପ ବାଧା ଲଗାଇବୁ

ଆଣି ପାରିଲେ ତୋତେ ସେବିଥିବୁ

୯୩

ଖାଇବାକୁ କ୍ଷୀରରେ ଖଣ୍ଡ ଦେବୁଁ

ଯେବେ କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ଆଣି ଦେଖାଇବୁ

୯୪

ଶୁଣି ମଉନ ହୋଇଲା କୋକିଳ

ଚନ୍ଦ୍ର ଉଦୟେ ଦେଖିଣ ବିକଳ

୯୫

ତାଙ୍କୁ ଗୋପୀୟେ କରନ୍ତି ଦଇନି

ତୋତେ ଦେଖିଲେ ହୁଦ ହୋଏ ହାଣି

୯୬

ପୂର୍ବ ଗଲା କଥା ମନେ ପଡ଼ଇ

ଆମ୍ଭ ହାଡ଼ରୁ ମାୟେଁସ ଝଡ଼ଇ

୯୭

ଆଉ ୟେଡ଼େ ହୋଇ ଉଦେ ନୋହିବୁ

ଆମ୍ଭେ ମଲେ ତୁ କି ସୁଖ ପାଇବୁ

୯୮

ମନେ ବିଚାରି ଗୋପୀୟେ ବୋଇଲା

କୃଷ୍ଣ ଏଥୁ ଗଲା ଭଲ ହୋଇଲା

୯୯

ଥାନ ବିଶେଷେ ଦିବ୍ୟ ପୂଜା ପାଇ

ଯଉଁ ଥାନେ ଯଉଁ ଦ୍ରବ୍ୟ ବିକାଇ

୧୦୦

ଏଥି ଥିଲେ ହୁଅନ୍ତି ମହାଖୁଡ଼

ଏବେ ହୋଇଲେ ସବୁରି ଠାକୁର

୧୦୧

ତାଙ୍କ ପଦ୍ମ ପାଦରେ ଦେଇ ଚିତ୍ତ

ଦାସ ଦନାଇ ସେବେ ଗୋପୀନାଥ

୧୦୨

ପଦ

କଠିନ ଶବ୍ଦ

ଶବ୍ଦାର୍ଥ

୨୧-

ବଟ

-

ଲକ୍ଷଟ

୩୬-

ଆହାବିଛି

-

ମୁହିଁ ପାଇଛି, ଆଶ୍ୱାସନା ପାଇଛି

୩୭-

ଲେନ୍ଥିଲା

-

ପଡ଼ିଲା ତ୍ୟାଗ କଲା

୫୬-

ଆମ୍ଭନ୍ତ

-

ଆମ୍ଭମାନଙ୍କୁ

୬୨-

କୋୟର

-

କିଣା ଚାକର

୬୮-

ଧଂସାରି

-

ପେଲି ହୋଇ, ଜବରଦସ୍ତି, ବଳେ ବଳେ

୧୦୧-

ମହାଖୁଡ଼

-

ଗଉଡ଼

ଏଥୁଁ ଅନନ୍ତରେ ଗୋପୀୟେ ପୁଣି

କିସ କଲେ ହେ କହ ଶୂଳପାଣି

୧

ଗଉରୀ ବଚନ ଶୁଣିଣ ହର

ଗୋପୀମାନଙ୍କର ଯେତେ ବିଚାର

୨

ମାଳତୀ ସଙ୍ଗରେ ସହସ୍ରେ ଗୋଈ

ସମସ୍ତ କଳାବର୍ଣ୍ଣ ଅଟେ ଦେହୀ

୩

ମାଳତୀ ନାୟିକା ବ୍ରଜସୁନ୍ଦରୀ

ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଘେନି ଭାଳେଣି କରି

୪

ବୋଲନ୍ତି ଛାଡ଼ିଣ ଗଲେ ମାଧୋଇ

ଗୋପପୁରରୁ ଶିରୀ ଘେନି ଯାଇ

୫

ମଥୁରାପୁର ଶୋଭା ଦିଶେ ଭଲେ

କୁବୁଜା ସୁନ୍ଦର ହେବାରୁ ଭଲେ

୬

ଲିମ୍ୱ ବୃକ୍ଷ ହେଲେ ଗୋପ ତରୁଣୀ

ନନ୍ଦ ଯଶୋଦା ଗୋ କୋଚିଲା ପାଣି

୭

ଗୋଧନ ବାଛୁରୀ ବରେହା ହେଲେ

ଦୁଧ ଲବଣୀ ଲୁଣି ପାଣି ତୁଲେ

୮

ବଉଳ ଅୟୋଁଳା ସେ ନାଗେଶ୍ୱର

ଫୁଟିଣ ତଳେ ପଡ଼ିଲେ ସକଳ

୯

ଯମୁନା ଥରେ ଯିବାକୁ ନୋହିଲା

ଝୁରନ୍ତେ ଦେହରୁ ରକତ ଗଲା

୧୦

ହସ୍ତରୁ କଙ୍କଣ ପଡ଼ିଲା ଗଳି

ଗୋଡ଼ ପାହୁଡ଼ ଶବଦ ନ କରି

୧୧

ଦେହରେ ଲୁଗା ଯେ ଗରୁ ହୋଇଲା

ତରୁ ଉପୁଡ଼ି ଯେସନେ ପଡ଼ିଲା

୧୨

ସେହି ରୂପେ ହେଲାଁ ଗୋପସୁନ୍ଦରୀ

ରାତ୍ର ଦିବସ ନ ସରଇ ଝୁରି

୧୩

କେଣେ ଗଲେ ପୁଣି କାହିଁ ଦେଖିବା

ଯୁବା ସମୟ କେମନ୍ତେ ଧରିବା

୧୪

ତାହା ଶୁଣି ୟେକ ଗୋପୀୟେ କହି

ଆରତ ହେଲେ କି ହୋଇବ ସହି

୧୫

କ୍ଷୀର ଆଉଟିଣ ଦଧି ବସାଇ

ବିଷ ଆମ୍ୱିଳ ରସ ତହିଁ ଦେଇ

୧୬

ଖୁଆଦଣ୍ଡ ଘେନି ମନ୍ଥିଲେ ପୁଣି

ଲବଣୀ ଯେସନେ ଉପୁଜେ ଜାଣ

୧୭

ସେହି ରୂପେ କଥା ହୋଇଲା ଆସି

ବାଛି ଘେନି ଗଲେ ମଥୁରାବାସୀ

୧୮

ତାହା ଶୁଣି ୟେକ ଗୋପୀ ବୋଇଲା

କଂସ ମାରି ମଥୁରା ରାଜା ହେଲା

୧୯

ଥିଲା ଶବରଣୀ ହାଥେ ମାଣିକ୍ୟ

ତାହା ଚିହ୍ନି ଘେନିଗଲା ଗୁଣିକ

୨୦

ଯେହ୍ନେ ଶାମୁକୁଁ ବାହାର ମୁକୁତା

କାଳେ ଭୋଗ କଲେ ତାହା ଦେବତା

୨୧

ଗୁଣ ଘୋଷିଲେ ଗ୍ୟାନ ନ ସରିବ

ଜୀବ ଥିଲେ କି ପାସୋର ହୋଇବ

୨୨

ଗୁଣ ଘୋଷୁ ଘୋଷୁ ଗ୍ୟାନ ହୋଇଲା

ଏକ ଗୋପୀୟେ ଥାଇଣ ବୋଇଲା

୨୩

ଯାହା ମହିମା ଦେବେ ଆଗୋଚର

ତାଙ୍କୁ ବିଚାର କେମନ୍ତ ପ୍ରକାର

୨୪

ଯାର ମହିମା ଦେବରେ ଦୁର୍ଲ୍ଲଭ

କାହିଁ ପ୍ରାପତ ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ସୁଲଭ

୨୫

ଭାରା ଉଶ୍ୱାସିବା ପାଇଁ ଜନମ

କାହାବେଳେ କରି ହୋ ଏ ୟେ କର୍ମ

୨୬

ଭାଗ୍ୟ ଯେତେ ଦିନ ଥିଲା ଆମ୍ଭର

କୃଷ୍ଣ ଘେନି ବୁଲୁଥିଲୁ ସଙ୍ଗର

୨୭

ୟେବେ କେ ଅବା ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ରଖିବ

ଆମ୍ଭ ବିରହ ଦୁଖ ଉପେଖିବ

୨୮

ଏତେ ବୋଲିଣ କରନ୍ତି ବିଚାର

ପୁଣି ମାଳତୀ ମଉନ ପ୍ରକାର

୨୯

ହୃହ ପଦ୍ମରେ ଚିନ୍ତା ନାରାୟଣ

ପ୍ରଭୁ ଏ ଜନ୍ମକୁ କର କାରଣ

୩୦

ମୁଖ ଦର୍ଶନ ପାଇ ପ୍ରାଣ ଯାଉ

ଗୋପ ନାରୀଙ୍କଠାରେ ଦୟା ହୋଉ

୩୧

ୟେତେ ବୋଲି କରନ୍ତି ମନେ ଧ୍ୟାନ

ଯହୁଁ ସବୁଙ୍କରି ମନ ପ୍ରସନ୍ନ

୩୨

ଏକ ଗୋପୀ ବୋଇଲା ଶୁଣ ସଖି

ଦିନେ ମୋ ପୁରେ ବିଜେ ଦାଶରଥି

୩୩

ମୁଁ ଯେ ଭୋଜନେ ବସିଅଛି ପୁଣ

ମୋତେ ଦେଖିଣ ବୋଇଲେ ବଚନ

୩୪

କିସ ଖାଉଛ ଗୋ ପ୍ରାଣସଜନି

ଆମ୍ଭେ କାଲିହୁଁ ଉପବାସେ ପୁଣି

୩୫

କାଲି ଜନନୀ ମାଇଲେ ଆମ୍ଭଙ୍କୁ

ଆମ୍ଭେ ଋଷି ଗଲୁ କୁଞ୍ଜବନକୁ

୩୬

ତହିଁ କାହାକୁ ନ ଦେଖି ରାତ୍ରରେ

ଆମ୍ଭେ ଶୋଇଲୁ ବନସ୍ତ ଭିତରେ

୩୭

ତେଣୁ କ୍ଷୁଧା କରୁଛି ଆମ୍ଭ ଅଙ୍ଗ

ସର ଲବଣୀ ଆଣ ଦିଅ ବେଗ

୩୮

ଶୁଣି ବହନ କରି ମୁଁ ଉଠିଲି

ଛେନା ଲବଣୀ ସର ଆଣି ଦେଲି

୩୯

ବେଗେ ଭୋଜନ ସାରି ନନ୍ଦସୂତ

ମୋତେ ବୋଇଲେ ଶୁଣ ରେ ସଙ୍ଘାତ

୪୦

ଆମ୍ଭ ଶୟନ ଆଜ ତୁମ୍ଭ ପୁରେ

ୟେତେ ବୋଲିଣ ପଲଙ୍କ ଉପରେ

୪୧

ଯାଇଁ ବିଜୟେ କଲେ ଦେବହରି

ମୋତେ ବୋଇଲେ ଆସ ବେଗ କରି

୪୨

ତୁ ଗୋ ସୁରତି ରସ ଦିଅ ବେଗେ

ଏତେ ବୋଲି ଧଇଲେ ମୋତେ ବେଗେ

୪୩

ମୁଁ ଯେ ହେଇଲି ତାଙ୍କଠାରେ ମୋହି

ନାନା ପ୍ରବନ୍ଧେ କଲେ ରତି ସେହି

୪୪

ତହୁଁ ବେଗେଣ ଚଳି କେଣେ ଗଲେ

ଦେଖିବାକୁ ସ୍ୱପନ ସେହୁ ହେଲେ

୪୫

ଏକ ଜଣେ ଗୋପୀ ଶୁଣି ବୋଇଲା

ବଡ଼ ତରକ ଜାଣେ ନନ୍ଦବଳା

୪୬

ଦିନେ ମୋର ପୁରେ ବିଜେ ଶ୍ରୀରଙ୍ଗ

ବେଗେ ଧରିଣ କଲେ ରତିରଙ୍ଗ

୪୭

ରତି ସରନ୍ତେ ପିନ୍ଧଲି ବସନ

ମୋତ ପୁରରୁ ଚଳିଲେ ମୋହନ

୪୮

ତାହା ଶୁଣି ଏକ ଗୋପୀ ବୋଇଲା

ତ।ଙ୍କ କଥା ମୋ ମନରେ ପଡ଼ିଲା

୪୯

ଦିନେ ଯମୁନା ଗଲି ମୁଁ ଗାଧୋଇ

ମୋତେ ବାଟରେ ଦେଖିଲେ ମାଧୋଇ

୫୦

କି ଗୋ ସୁନ୍ଦରି କେଣିକି ଯାଉଛ

ଆମ୍ଭଠାରେ କିମ୍ଫା ଦୁଖ କରୁଛ

୫୧

ଆସ ଆସ ଗୋ ଯିବା କୁଞ୍ଜବନ

ଆଜ ଭେଟ ପଡ଼ିଛ ଅଯୋଗେଣ

୫୨

ମାୟା ମୋହନୀ ଜାଣେ ନନ୍ଦବଳା

ମୋର ଚିତ୍ତ ବଳିଣ ମନ ତୋରା

୫୩

ମୋର ହସ୍ତ ଧରିଣ ଗୋପୀନାଥ

କୁଞ୍ଜବନେ ଯାଇଁ ହେଲେ ପ୍ରବେଶ

୫୪

ନାନା ବନ୍ଧେ କଲେ ଅତି ସୁରତ

ତାର ପାସୋର ନୁହଇ ପୀରତି

୫୫

କୁଞ୍ଜବନରୁ ମୁଁ ଅଇଲି ଖରେ

କୁମ୍ଭ ଘେନି ମିଳିଲି ଯାଇଁ ଘରେ

୫୬

ତାହା ଶୁଣି ବୋଇଲା ୟେକ ଗୋପୀ

ଦିନେ ଘରେ ମୁଁ ପଲଙ୍କେ ଶୋଇଛି

୫୭

ଯାଇଁ ମିଳିଲେ ନଟବର କାହ୍ନୁ

ମୋର ପଲଙ୍କେ ବସି ଉରେ ତେଣୁ

୫୮

ବେନି କୁଚ ଧଇଲେ ବେନି ହସ୍ତେ

ମୋତେ ବିବସନ କରି ତୁରିତେ

୫୯

ରତି କରନ୍ତେ ମୋତେ ନନ୍ଦନାନ

ନିଦ୍ରା ତେଜି ଉଠିଲି ମୁଁ ବହନ

୬୦

ମୋତେ କୋଳେ ବସାଇ ଚୁମ୍ୱ ଦେଲେ

ମନ ସନ୍ତୋଷେ ରତିରସ କଲେ

୬୧

ତାଙ୍କ ସଙ୍ଗେ ମୋର ଭାବ ପୀରତି

ମୋତେ ମୁକୁତାମାଳ ଦେଲେ ଯାଚି

୬୨

ସେହିଦିନୁ ମୁଁ ସନ୍ତୋଷ ହୋଇଲି

ତାଙ୍କ ସଙ୍ଗତେ ସେ ରାତ୍ର ବଞ୍ଚିଲି

୬୩

ସେ ଯେ ସେହିଦିନୁ ମୋତେ ସପନ

ମୁଁ ଯେ ଦାଣ୍ଡ ହାଟରେ ପ୍ରତିଦିନ

୬୪

ତାଙ୍କୁ ଖୋଜିଲେ ନ ପାଇଲି ଆଉ

ସେ ଯେ ୟେମନ୍ତ ରୂପ ମହାବାହୁ

୬୫

ତାହା ଶୁଣି ୟେକ ଗୋପୀ ବୋଇଲା

ସେ ଯେ ଦାରୁଣ ଦୁଖ ଦେଇଗଲା

୬୬

ଆମ୍ଭଠାରେ ତାର ଯେତେ ସେନେହ

ତେଜି ମଥୁରା ଗଲେ ଦେବରାଜ

୬୭

ସେ ଗୋ ବୋଲାନ୍ତି ଦେବଙ୍କ ଠାକୁର

ଥୋଇ ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ଗଲେ ଗୋପପୁର

୬୮

ଯେତେ ପୀରତି କଲେ ତେତେ ଦୂର

ଯେହ୍ନେ ପଦରେ ମରଇ ଭ୍ରମର

୬୯

ଯେହ୍ନେ ବୃଷଭ ଆଶ କରେ ଗାଈ

ଧନ କୃପଣ ଯେସନେ ସଞ୍ଚଇ

୭୦

ନୀତ ଲୋଡ଼ଇ ଯେହ୍ନେ ବଡ଼ପଣ

ପିତୃ ସନ୍ତୋଷେ ଯେସନେ ତର୍ପଣ

୭୧

କୁଳ ସ୍ତିରୀ ଯେସନେ କରେ ଲଜ୍ୟା

ଅନ୍ୟ ପୁରୁଷେ ନୁହଇ ଭାରିଜା

୭୨

ଯୁବା ସ୍ତିରୀକି ଛାଡ଼ିକରି ପୁଣ

ଯେହ୍ନେ ପୁରୁଷ ବିଦେଶେ ଗମନ

୭୩

କ୍ଷୀର ନୀର ପୀରତି ଜାଣେ ୟେକ

ପୁଣି ଭତୁରି ଅଗ୍ନିରେ ସମ୍ଭୁତ

୭୪

ନୀର ଥୋଇଣ କ୍ଷୀର ନାଶ ଯାଇ

ପୁଣି ତେସନ ପ୍ରାଏ ମୁଁ ମଣଇ

୭୫

ସୋହିରୂପେ ହରି ହେଲେ ଅନ୍ତର

ଆମ୍ଭ ମନ ଯେ ହଉଛି ବିକଳ

୭୬

ତାହା ଶୁଣି ବୋଲାଇ ଏକ ଗୋପୀ

ସେ ଗୋ ମଥୁରା ନାରୀ ବଡ଼ ତପୀ

୭୭

ଗନ୍ଧ ଚନ୍ଦନ ଦେଇଣ କୁବୁଜୀ

ଭେଟ ହୋଇଣ ସେ ପାଦରେ ଭଜି

୭୮

ଆମ୍ଭ ଅଭାଗ୍ୟବନ୍ତ ଯେତେ ନାରୀ

ତେଣୁ ଉପେଖି ଗଲେ ଦଇତାରି

୭୯

ଦିନେ ଏମନ୍ତ କଲେ ବନମାଳୀ

ନିଶାରାତ୍ରରେ ମୋର ପୁରେ ମିଳି

୮୦

ମୁଁ ଗୋ ବାହାରେ କରିଛି ଶୟନ

ଯାଇଁ ମିଳିଲେ ମୋର ପାଶେ ପୁଣ

୮୧

ମୋତେ ବୋଲନ୍ତି ମଧୁର ବଚନ

କି ଗୋ ଭୂମିରେ କିମ୍ପାଇ ଶୟନ

୮୨

ତୁମ୍ଭେ ବଡ଼ ଦୟାଳୁ ବୋଲି ଜାଣି

ଆମ୍ଭେ ଆସିଛୁ କିଛି ମାଗି ପୁଣି

୮୩

ତୁମ୍ଭେ ଦେବ କି ନ ଦେବ ଆମ୍ଭରେ

ଆମ୍ଭେ ଆଶା କରିଅଛୁ ତୁମ୍ଭରେ

୮୪

ଏତେ କହି ମୋତେ ଯାଇଁ ଧଇଲେ

ଭାବ ସୁରତି ରତି ବନ୍ଧେ କଲେ

୮୫

ମୋର ମନ ମୋହିଲେ ବେନୁପାଣି

ନିଶି ରଜନୀ ବଞ୍ଚେ ମୋତେ ଘେନି

୮୬

ନିଶି ପାଇଲା ମୋ ପାଶୁଁ ଅଇଲେ

ଏବେ ସେ କଥାମାନ ପାସୋରିଲେ

୮୭

ତାଙ୍କୁ ଦେଖିବା ଆଉ କିସ ବେଳେ

ସତେ ଗୋପକୁ ଆସିବେ କି ଥରେ

୮୮

ତାଙ୍କୁ ଦେଖିଲେ କୁ ଆଉ ଛାଡ଼ିବା

ଯେବେ ନ ନେବେ ସଙ୍ଗେ ଗୋଡ଼ାଇବା

୮୯

ଏକ ଗୋପୀଏ ବୋଇଲା ସଙ୍ଘାତ

ସେ ଗୋ ନିଦାରୁଣଟି ନନ୍ଦସୁତ

୯୦

ଯେବେ ମଥୁରା ରହିଲେ ଶ୍ରୀହରି

ନିଶ୍ଚେ ଆମ୍ଭଙ୍କ ଗଲେ ଦୂର କରି

୯୧

ପୁଣି ମାତା ପିତାଙ୍କୁ ମୁରୁଛୁଲେ

କିଂସ ବିନାଶି ମଥୁରା ରହିଲେ

୯୨

ନାନା ବିନୋଦେ ଲୀଳା କଲେ ତହିଁ

ରାଜାମାନଙ୍କ ସଙ୍ଗେ ମେଳ ହୋଇ

୯୩

ବଡ ସୁଭାଗ୍ୟ ଦେବକୀର ପୁଣ

କୋଳେ ବସାଏ ପ୍ରଭୁ ଭଗବାନ

୯୪

ବସୁଦେବହିଁ ଭାଗ୍ୟ କରିଥିଲା

ରାମକୃଷ୍ଣଙ୍କୁ କୋଳେ ବସାଇଲା

୯୫

ରାଜା ଉଗ୍ରେସେନଇ ବଡ଼ ସୁଖୀ

ରାମ ଗୋବିନ୍ଦ ନିତିଦିନ ଦେଖି

୯୬

ଏତେ ବିତାରି ଶତେ ଗୋପୀ ଜାଣ

କୃଷ୍ଣ କରିଣଛନ୍ତି ଯେତେ ଗୁଣ

୯୭

ଏତେ କହି ସର୍ବଗୋପୀ ଶୋକରେ

ଦଇବକୁ ସୁମରଣା ଯେ କରେ

୯୮

ହା ହା ପରାଣ ଧନ ହେ ମାଧୋଇ

ତୁମ୍ଭ ବିନୁଟି ଅନ୍ୟ ଆଶ୍ରେ ନାହିଁ

୯୯

ଏତେ କହି ଗୋପୀମାନେ ନିରାଶେ

ଦାସ ଦନାଇଁ ସେବେ ଗୋପୀନାଥେ

୧୦୦

ଏଥୁ ଅନନ୍ତରେ ଗୋପୀଙ୍କ ବାଣୀ

ପାର୍ବତୀ ଆଗେ ଈଶ୍ୱର ଯେ ଭଣି

୧

କୃଷ୍ଣ ମଥୁରାକୁ ଯିବାରୁ ପୁଣି

ରାଧିକା ମନରେ କଲେ ଭାଳେଣି

୨

ସହସ୍ରେ ଗୋପୀ ସଙ୍ଗତରେ ଘେନି

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ କଥା ସେ କହନ୍ତି ପୁଣି

୩

ବୋଲନ୍ତି ଶୁଣ ଗୋ ବ୍ରଜସୁନ୍ଦରି

କୃଷ୍ଣ ନଇଲେ ମଥୁରାରୁ ଫେରି

୪

କହି କରି ଗଲେ ଚାରିଦିନକୁ

ପକ୍ଷେ ହୋଇଲା ନଇଲେ ଗୋପକୁ

୫

ଯେବେ ଛାଡ଼ିବାର ମନରେ ଥିଲା

ବାଲି ଖେଡ଼େ କିମ୍ପା ବିଭା ହୋଇଲା

୬

ଜନମ ତିନି ଦିନଠାରୁ ପୁଣି

ମୋର ସଙ୍ଗେ ରତି ସୁରତି ଜାଣି

୭

ସେହିଦିନୁ ଅଷ୍ଟ ବରଷ ହେଲା

ମୋର ସଙ୍ଗରେ ଲୀଳା ନନ୍ଦବଳା

୮

ଯେଉଁଦିନ ନେତ୍ରେ ନ ଦେଖେ ମୁହିଁ

କଦମ୍ବ ମୂଳକୁ ଏକାରେ ଯାଇଁ

୯

ମୁରଲୀଧରକୁ ଦେଖିଲେ ପୁଣ

ମୋ ଚିତ୍ତ ସୁଖ ହୋଏ ସଖି ଜାଣ

୧୦

ମୋ ମନ ଜାଣି ମଦନମୋହନ

ରତି ସୁରତିରେ ମିଳନ୍ତି ପୁଣ

୧୧

ଦିନେ ମଥୁରା ଗଲୁଁ ସର୍ବ ଗୋଈ

ଦୁଧ ଦହି ଛେନା ବିକିବା ପାଇଁ

୧୨

ମୁଁହି ପଛେ ସଜ ହୋଇଣ ଗଲି

ଯମୁନାକୂଳରେ ଯାଇଁ ମିଳିଲି

୧୩

ଦେଖିଲି ଯମୁନା ବଢ଼ିଛି ତହିଁ

ସବୁ ଗୋପୀମାନେ କୂଳରେ ରହି

୧୪

ବିଚାର କରନ୍ତି ସର୍ବ ସୁନ୍ଦରୀ

ଯମୁନା ଖରାକାଳେ କିମ୍ପା ବଢ଼ି

୧୫

ମେଘବରଷା ନ କଲା ତ ପୁଣ

ନୋହଇ ଆଷାଢ଼ ଭାଦ୍ରବ ଜାଣ

୧୬

ପୂରି ଯମୁନା ପୁଅ ବଡ଼ ଜାଣ

ପୁଞ୍ଜି ପୁ଼୍ଞ୍ଜି ହୋଇ ପଡ଼ୁଛି ଫେଣ

୧୭

ସମସ୍ତେ ଦେଖିଣ ହେଲୁଁ କାତର

ଏହି ସମୟରେ ନନ୍ଦକୁମର

୧୮

ଦଦରା ନାବ ଖଣ୍ଡେ ଘେନି ଆସି

କେରୁଆଳ ଧରି ମଙ୍ଗରେ ବସି

୧୯

ମାୟାରୂପ ଗୋଟି ହୋଇଛି ପୁଣ

ନେଙ୍କଡ଼ା ବୁଢ଼ା ବାଳ ପାଚେ ଜାଣ

୨୦

ଘାଟ ତୁଠରେ ନାବ ଆଣି କଲା

ଦେଖିଣ ଆମ୍ଭେମାନେ ହେଲୁଁ ତୋରା

୨୧

ବୋଇଲୁଁ ଆମ୍ଭେ ମଥୁରାକୁ ଯିବୁଁ

ହାଟ କରିଣ ଗୋରସ ବିକିବୁଁ

୨୨

ଆମ୍ଭମାନଙ୍କର ବଚନ ଶୁଣି

ବୋଇଲେ ନାବରେ ବସ ତରୁଣୀ

୨୩

ତାଙ୍କଠାରୁ ପୁଣି ଏସନ ଶୁଣି

ଶତେ ତରୁଣୀ ନାବେ ବସେ ପୁଣି

୨୪

ଚାହିଁବା ଛଟକେ ସେ ପାରି କଲେ

ସବୁ ସୁନ୍ଦରୀ ଦେଖୁଁ ଦେଖୁଁ ଗଲେ

୨୫

ମୁହିଁ କୂଳେ ଅଛି ସଙ୍ଗରେ ଦୂତୀ

ବେଳ ବେନି ଘଡ଼ି ହୋଇଲା ଆସି

୨୬

ନାବ ଘେନି ଯହୁଁ ଅଇଲେ ବେଗେ

ବୋଇଲେ ବସ ଦୁଇଜଣ ଏବେ

୨୭

ଦୂତୀକି ଘେନିଣ ନାବେ ବସିଲି

ଦଧି ପସରା ନାବରେ ଥୋଇଲି

୨୮

ବାହି ଦେଲେ ନାବ ମଝି ନଈକି

କୁହୁଡ଼ି ମାଡ଼ି ଅଇଲା ତହିଁକି

୨୯

ବୋଇଲେ ଶୁଣ ଗୋ ରାଧା ସୁନ୍ଦରି

ତୁମ୍ଭ ସକାଶେ ଆଜ ନାବକେଳି

୩୦

ଆମ୍ଭେଟି ନନ୍ଦନନ୍ଦନ ଶ୍ରୀହରି

ଆଜ ନାବରେ କରିବାକ କେଳି

୩୧

ମୁଁ ତାଙ୍କୁ ବୋଇଲି ଦିବସ ବେଳ

ଦଧି ବିକିଯିବି ଉଛୁର ବେଳ

୩୨

ସଙ୍ଗରେ ଦୂତୀ ଅଛି ସହଚରୀ

ରାତ୍ର ହେଲେ ପଛେ ଯିବ ଶ୍ରୀହରି

୩୩

ତୁମ୍ଭେ ତ ହୋଇଛ ବୁଢ଼ା କେଉଟ

ଅତି ଅପ୍ରଛନ୍ନ ଲେଙ୍କଡ଼ା ବେଶ

୩୪

ମୁହିଁ ତ ଗୋପରେ ଅତି ସୁନ୍ଦରୀ

ମୋର ମନ ଏକା ଜାଣନ୍ତି ହରି

୩୫

ମୋରଠାରୁ ଏହୁ ବଚନ ଶୁଣି

ନଟବର ବେଶ ଧଇଲେ ପୁଣି

୩୬

ମୋତେ ଧରିଣ ନାବକେଳି କଲେ

ରତି ସୁରତିରେ ମନ ମୋହିଲେ

୩୭

ନାବ କୂଳେ ଲାଗେ ଗଲୁଁ ମଥୁରା

ଗୋରସ ବିକି ହାଟ ବାଟ ତୋରା

୩୮

ଆଗେ ମୁଁ ଆସିଲି ପଛେ ସମସ୍ତେ

ସେ କାଳକଥା ଗୋ କହିବି କେତେ

୩୯

ତାହା ଶୁଣି ଗୋପୀ ଆରେକ କହି

ମୋତେ ଯାହା କଲେ ନନ୍ଦ କହ୍ନାଇ

୪୦

କେହି ନାହାନ୍ତି ମିଳିଲେ ମୋ ଘରେ

ମୁହିଁ କିରତି କରେ ହାଣ୍ଡିଶାଳେ

୪୧

ମୋର ପାଶେ ଯାଇ ହେଲେ ପ୍ରବେଶ

ବୋଇଲେ ସୁରତି କରିବି ଆସ

୪୨

କୋଳ କଲେ ମୋତେ ଦେବାଧିରାଜ

ତାଙ୍କ ଭାଷା ଶୁଣି ଛାଡ଼ିଲି ଲାଜ

୪୩

ତା ଶୁଣି ରାଧିକା ବଚନ କହି

ଦିନେ ଯାହା କଲେ ମୋତେ ମାଧୋଇ

୪୪

ଯମୁନା ଜଳକୁ ଗଲି ମୁଁ ଏକା

କଦମ୍ବ ମୂଳରେ କାହ୍ନୁକୁ ଦେଖା

୪୫

ମୋତେ ସୁରତି ମାଗିଲେ ସେ ପୁଣି

ମୁଁ ବୋଇଲି ତୁମ୍ଭେ ନିର୍ଲଜ୍ଜ ପୁଣି

୪୬

ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ ବୟସ ହେବ ଅଢ଼ାଇ

ସୁରତି ରତି ମାଗ କାହିଁପାଇ

୪୭

ମୁଁ ତ ମଉଳାଣୀ ତୁମ୍ଭେ ଭଣଞ୍ଜା

ଅବିହିତ କହ ନନ୍ଦତନୁଜା

୪୮

ଏହି ସମୟରେ ଯଶୋଦା ମିଳି

ଦୂରରୁ ଦେଖିଣ ଦିଅନ୍ତି ଗାଳି

୪୯

କି ଲୋ ରାଧା ତୋର ଏଡ଼େ ନନ୍ଦର

ଶ୍ରୀରଙ୍ଗ ପଛେ ଗୋଡ଼ାଇଛି ତୋର

୫୦

ମୁଁ ବୋଇଲି ଅପା ଜାଣ ନାହିଁ କି

ପୁଅ ପଛେ ଆସେ ଯହିଁ ପାଇଁକି

୫୧

ଏକା ହୋଇ କରି କଦମ୍ବମୂଳେ

ମୁଁ ଯାଇଁ ତାହାକୁ ଦେଖିଲି ଡୋଳେ

୫୨

ବୋଇଲି ତୁମ୍ଭ ମାତାଙ୍କୁ କହିବି

ମାଡ଼ ମରାଇ ଘରେ ରଖାଇବି

୫୩

ତା ଶୁଣି ଚରଣେ ପଡ଼ିଲେ ମୋର

ବୋଇଲେ ନ କହ ମାତା ଆଗର

୫୪

ତେଣୁ ମୋର ପଛେ ଆସନ୍ତି ହରି

ତୁମ୍ଭେ ମୋତେ କିମ୍ପା ଦେଉଛ ଗାଳି

୫୫

ତାହା ଶୁଣି କରି କହ୍ନାଇ କହି

ନାଟ ଯୋଡ଼ି ମୋର ଆଣିଲେ ମାଇଁ

୫୬

ସେଠାରୁ ମୁଁ ଯେ ପଛରେଣ ଆସି

ନାନା କଥା ପୁଣି ତୋ ଆଗେ ଭାଷି

୫୭

ଶୁଣିଣ ଯଶୋଦା କ୍ରୋଧ ହୋଇଲେ

ଅଙ୍ଗୁର ବସନ ମୋର କାଢ଼ିଲେ

୫୮

ନାଟ ଯୋଡ଼ି ତଳେ ପଡ଼ିଲା ପୁଣ

ଦଉଡ଼ି ଖଣ୍ଡିଏ ଅଛି ସଙ୍ଗେଣ

୫୯

ମନରେ ମୋହୋର ବିଚାର ହେଲା

ମାୟାବୀ ପୁରୁଷ ମାୟା ରଚିଲା

୬୦

ସଙ୍ଗେ ସଙ୍ଗେ ତାଙ୍କ ଘରକୁ ଗଲି

ଭୋଜନ ଶୟନ ସେଠାରେ କଲି

୬୧

ମୋହୋର କୋଳେ ଶୋଇଲେ ମାଧୋଇ

ନାନା ବନ୍ଧରେ ରତିରସ ତହିଁ

୬୨

ରୋହିଣୀ ମୋ ପୁରେ ଛାଡ଼ିଣ ଦେଲେ

ନଣନ୍ଦ ଶାଶୁଙ୍କୁ କହି ଚଳିଲେ

୬୩

ସେଦିନୁ ଜାଣଇ ସେ ମୋର ପ୍ରାଣ

ପ୍ରତିଦିନ ବିଜେ ମୋ ପୁରେ ପୁଣ

୬୪

ଏକଦିନ କରେ ଛଇଳବର

ଦୂତୀସଙ୍ଗରେ ଗଲେ ମୋର ପୁର

୬୫

ତୁମ୍ଭେ ସର୍ବସଖୀ ସେଦିନ ଥିଲ

ମୋପୁରେ ପ୍ରବେଶ ହେଲେ ନାଗର

୬୬

ମାଳ ଗୋଟିଏ ଗୁନ୍ଥି କରି ହରି

ଚନ୍ଦ୍ରଶାଳା ପୁରେ ବିଜୟେ କରି

୬୭

ପଲଙ୍କ ଉପରେ ଆସି ବସିଲେ

ଜୂଡ଼ାପରେ ନେଇଁ ଫୁଲ ରଞ୍ଚିଲେ

୬୮

ଚନ୍ଦନ କର୍ପୂର ବୋଳିଲେ ଅଙ୍ଗେ

ମୁଖେ ଚୁମ୍ବନ ଦେଲେ ଶିରୀରଙ୍ଗେ

୬୯

ବେନି କୁଚ ଧରି କରେ ମର୍ଦ୍ଦନ

ମୁଖରେ ମୁଖ ଲଗାଇ ଚୁମ୍ବନ

୭୦

ରତି ସୁରତି ନାନା ବନ୍ଧେ କଲେ

ମୋତେ ଘେନିଣ ପଲଙ୍କେ ଶୋଇଲେ

୭୧

ରଜନୀ ପାଇଲା ସମସ୍ତେ ଗଲ

ନାଗରବର ଚଳିଲେ ବନର

୭୨

ସେଦିନ କଥା କି ମନେ ପଡ଼ିବ

ସବୁ ତେଜି ଗଲେ ମଥୁରା-ଦେବ

୭୩

ସେଦିନ କଥା କି ମନରେ ଅଛି

ଆମ୍ଭ ସଙ୍ଗତେ ଯେତେ ରଙ୍ଗେ ବସି

୭୪

କଉଁ ବନମାଳୀ ହୁଅନ୍ତି ପୁଣି

କୁସୁମମାଳ ଧଣ୍ଡା କରି ଘେନି

୭୫

ଫୁଲ ବିକି ଆସି ମୋପୁରେ ଠଣା

ପଚାରିଲେ କହେ ମୁ ବାପୁ ରଣା

୭୬

କଉଁଦିନ ହୋଏ କାଚରା ବେଶ

କାଚତିଖା ବିକି ମନେ ହରଷ

୭୭

ମୋର ପୁରେ ଡାକି ଆଣନ୍ତି ସଖୀ

ଦିବ୍ୟ କାଚବାହି ପିନ୍ଧାନ୍ତି ବସି

୭୮

ନିଜ ସ୍ୱରୂପ ଧରି ନନ୍ଦସୁତ

ମୋ ପୁରେ ରହି ନାନା କଉତୁକ

୭୯

କଉଁ ଦିନ ପୁଣି ବଣିଆ ହୋଇ

ଦିବ୍ୟ ଅଳଙ୍କାର ବିକି ଆସଇ

୮୦

ସେ ଦିନ ବାଟରେ ଭେଟ ପଡ଼ିଲେ

ଗୋପୀମାନଙ୍କୁ ଅଳଙ୍କାର ଦେଲେ

୮୧

ମୋତେ ପିନ୍ଧାଇଲେ ରତନ ଚୂଡ଼ି

ପାସୁକ କଣ୍ଠି ପଦକ ଘାଗୁଡ଼ି

୮୨

କଉଡ଼ି ପାଇଁକି ଗୋପୀ ଅଇଲେ

ମୋତେ ଘେନିଣ କୁଞ୍ଜବନ ଗଲେ

୮୩

ନାନା ବନ୍ଧରେ ରତିରସ କରି

ଅଇଲୁଁ ଆମ୍ଭେ ରହିଲେ ଶ୍ରୀହରି

୮୪

ତା ଶୁଣି ୟେକ ଗୋପୀୟେ ବୋଇଲା

ଦିନେ ମୋ ପୁରେ ହରି ଯାହା କଲା

୮୫

ସ୍ନାହାନ କରି ମୁଁ ଘରରେ ମିଳି

ଶାଶୁ ନଣନ୍ଦ ନାହାନ୍ତି ମୋହୋରି

୮୬

ଏହି ସମୟରେ ମୁରଲୀଧର

ଗୁରସ୍ତ ପ୍ରାୟେଟି ମୋହୋ ଆଗର

୮୭

ଓଦାବସନରେ ଧଇଲେ ମୋତେ

ରତି ସୁରତି କଲେ ନାନାମତେ

୮୮

ଲାଜ ଲାଜ ହୋଇ ଉଠିଲି ମୁହିଁ

ଦେଖିଲି କାହ୍ନୁ ଗଲେଣି ପଳାଇ

୮୯

ଝୀନ ବସନ ପିନ୍ଧଣ ମୁଁ ବେଗେ

ଶାଶୁ ନଣନ୍ଦ ମିଳିଲେ ମୋ ଆଗେ

୯୦

ସେଦିନ କଥା ଗୋ ପଡ଼ଇ ମନେ

ଛାଡ଼ିଣ ମାଧୋଇ ଗଲେ ଗୋ କେଣେ

୯୧

ରାଧିକା ବୋଇଲେ ଶୁଣ ସଙ୍ଘାତ

ମୋର ସଙ୍ଗେ ଯେତେ ସୁରତି ରତ

୯୨

କେତେ ଦୁର୍ବାଦ ଗୋ ଦିଅନ୍ତି ପୁଣି

ଶାଶୁ ନଣନ୍ଦ ସାହୀ ପଡ଼ୁଶୁଣୀ

୯୩

ଗୋପପୁରେ ହଟା ସବୁଦିନରେ

ରାଧିକା ମାତିଲେ କୃଷ୍ଣ ସଙ୍ଗରେ

୯୪

ମାଇଁ ଭଣଞ୍ଜାରେ ବଡ଼ ପୀରତି

କୁଳକୁ ଲଜ୍ଜା ହଉଛି ଅକୀର୍ତ୍ତି

୯୫

କହିବା କଥା ଶୁଣିମାକୁ ବ୍ୟଥା

ବାଟ ନ ଚାଲଇ ଟେକିଣ ମଥା

୯୬

ସେ ପୁଣି ମୋଠାରେ ଏମନ୍ତ କଲେ

ଟେକି ଧରିଣ ଫୋପଡ଼ାଇ ଦେଲେ

୯୭

ଧର୍ମ ଦେବତା ସତେ ଯେବେ ଥିବ

ମୋ ପୁରେ ନିଶ୍ଚେ ଆସିବେ ମାଧବ

୯୮

ଏତେ ବୋଲି ରାଈ କଲେ ରୋଦନ

ଦୂତୀ ମିତଣୀ କହେ ବୁଝାଇଣ

୯୯

ଏମନ୍ତ ମନରେ ହୋଇ ବିରସ

ଦାସ ଦନାଇଁ ପଦ୍ମପାଦେ ଆଶ

୧୦୦

ପଦ

କଠିନ ଶବ୍ଦ

ଶବ୍ଦାର୍ଥ

୧୯-

କେରୁଆଳ

-ଆହୁଲା

୨୪-

ନେଙ୍କଡ଼ା ବୁଢ଼ା

-ଅତି ବୁଢ଼ା

୨୧-

ତୋରା

-ଚଞ୍ଚଳ

୨୨-

ଗୋରସ

-ଦୁଧ

୩୪-

ଅପ୍ରଛନ ଲେଙ୍କଡ଼ା ବେଶ

-ମଳିମୁଣ୍ଡିଆ ଚିରାକନା ପିନ୍ଧିଥିବା ବୁଢ଼ା ରୂପ

୩୮-

ତୋରା

-ଝଟ, ବେଗାବେଗି

୪୧-

କିରତି

-କାମ ଦାମ (ବୃତି ଶବ୍ଦଜ)

୪୮-

ନନ୍ଦ ତନୁଜା

-ନନ୍ଦଙ୍କପୁଅ କୃଷ୍ଣ

-ଏଠାରେ ଯତିର ଅନୁରୋଧରେ କବି ତନୁଜ ସ୍ଥାନରେ ତନୁଜା ଲେଖନ୍ତି

୫୦-

ନଦର

-ନଜର

୫୬-

ନାଟ

-ନଟୁ (ନାଟ, ନଟ ନଟୁ ପ୍ରଭୃତି ଏକାର୍ଥ ବାଚକ ଶବ୍ଦ)

-ଖଳନା ବିଶେଷ

୬୫-

ଛଇଳବର

-ଚତୁର ଓ ସୁନ୍ଦର ଲୋକମାନଙ୍କ ଭିତରେ ଶ୍ରେଷ୍ଠ-କୃଷ୍ଣ

୭୬-

ଠଣା

-ରହିବା (ସ୍ଥାନ ଶବ୍ଦଜ)

୮୨-

ପାସୁକ

-କଣ୍ଠି

-ଚୂଡ଼ୀ ପାଖରେ ହାତର ଏହି ଅଳଙ୍କାର ଘେନିବାକୁ ହୁଏ

୯୩-

ଦୁର୍ବାଦ

-ଅପବାଦ ବା କଳଙ୍କ ଲଗା କଥା

ଏଥୁ ଅନନ୍ତରେ ଗୋପୀଙ୍କ କଥା

ପାର୍ବତୀ ଆଗେ କହେ ପଞ୍ଚୁମଥା

୧

ସହସ୍ରେକ ଗୋପୀ ଘେନି ଦୁତିକା

କୃଷ୍ଣ ଥିବାରୁ ଯେତେ ଗୁଣ କଥା

୨

ସହସ୍ରେ ଗୁଆଳୀ ମେଳରେ ପୁଣି

ରୋଦନ କରି କହେ ପୂର୍ବବାଣୀ

୩

ଦୂତିକା କହନ୍ତେ ଶୁଣନ୍ତି ଗୋଈ

ଦିନେ ଯାହା ମୋତେ କଲେ ମାଧୋଇ

୪

ବହୁତ ବିରହ ସେଦିନ ପୁଣି